çıkış yolu bulamamak

uzun zamandan beri hayat enerjimi düşürmemeye çalışssamda aklımın bir köşesinde sinsi sinsi ilerleyen bir düşünce var. çok çalışacağım çok çabalayacağım her şey geride kalacak derken bile fısıldıyor sanki bana olmayacak diye. kendimi yüksek tutmaya çalıştıkça yine en dipte bulduğum zamanların haddi hesabı yok neredeyse. artık bir şeylerin iyi olacağına inancım bitti diyebilirim. sıkıştıkça yapılan borçlar borçların faizleri , ruhen kaybolduğun hislerinin köreldiği anlarda kurulan ilişkiler. seçenek sunulmayip zorlandığın şeyler. her gün acaba nereye kadar böyle devam edecek? hayatım bir yerde değişmeyecek mi ? diye kendime sormaktan yoruldum diyebilirim. ayrıca canımı yakıyor bu sorular. bir ümit kendime sorduğum bu sorulara cevaben içten içe olumsuz şeyler söylüyorum aslında. bu dünyaya niye geldim? bazı şeyler için seçilmiş miyim? kötü biri olduğum için mi bunlar oluyor bilmiyorum. sadece hiçbir şey yokmuş gibi yapmaktan kimseye bir şey anlatamamaktan çok yoruldum. yaşıtlarım bir nebzede olsun eğlenirken aileme annelik yapıp onların gerici düşünceleriyle savaşmaktan yoruldum. evde zilyon tane sorunun içinde tek sorunun benim giydiğim dar pantolon olmasından yoruldum. kaybolup gitmek istemek bu kadar çok mu bilmiyorum ama ben gerçekten kaybolup gitmek istiyorum. ölüm mü olur, alıp başını gitmemi olur bilmiyorum bunuda. ama ölüm olsa önümdeki günleri görmeye ne mecalim ne hevesim kaldı.

çıkış yoksa, girişten çıkın.

doğru yolda olmadığını gösterir. önce doğru yol sonra çıkış yolu.

(bkz: beklenen büyük istanbul depremi)'ne rağmen istanbul'da yaşamak gibidir.
öleceğini bile bile yaşamaktır.
sevdiğini kaybedip her gün onun ruhuyla savaşmaktır.

çıkış yol bulamamak hep acı verir. pişmanlıktır. nereden tutarsan tut elinde kalır gibi hissedersin.

(bkz: cenin pozisyonu)