çirkin olmak

kime göre neye göre? sana göre en güzel ten rengi kumraldır bana göre esmer, sana göre en güzel göz rengi mavidir bana göre kahverengi, sana göre en güzel saç rengi sarıdır bana göre siyah daha bunun gibi bir sürü olasılık varken neye göre bu çirkin tanımları. bırakın insanları dış görünüşene bakıp yargılamayı önce kalbine sonra sizinle konuşurken kullandığı dile bakın çirkinmiş güzelmiş bu kavramlar geçici. çünkü bu kavramlar çok can acıtıcı. belki de çirkin dediğiniz insan sizin yüzünüzden kendinden tiksiniyordur.

çirkin olsan da güzel olsan da ölüyon zaten.

çirkinsindir, bunun ötesi berisi yoktur.
ben de çirkin bir insanım. çirkin olmak birçok insanı üzer, mesela beni üzmüyor. beni üzen insanların çirkin olmamdan dolayı bana karşı ön yargılı olmaları ve bundan dolayı içimin güzelliğini görememeleridir. gerçi çürüye çürüye ne iç kaldı ne de güzelliği kaldı ama olsun, sağlığım bozulmasın da gerisi önemli değil.

(bkz: yoklukta giderin var)

çirkin bir yüzü bin türlü şeyle kapatabilirsin. senin ve karşındakinin insaniyetinize kalmış. çirkin bir ruhu ne yapsan kapatamazsın. pörtler, yüzün de içine eder.

"çirkindim bunu değiştirmem zordu ben de zekâmı geliştirdim. okudum şiir,roman,edebiyat. güzel konuşma ve diksiyon.simdi elle gösterilen biriyim " bir yazar demişti bunu bana. o yazar uçtu.*
(bkz: sevgili yapan yazarın kafa iznine çıkması)

edit:ben değilim o yazar. uçan bir yazar.

ruhun karakterin çirkin olacağına bedenin çirkin olsun. çirkinlik görecelidir.

ilki kime göre neye göredir. ikincisi ise ne taraftan neyi gördüğüdür. erkek ya da kadın gözümde fark etmez salt çirkinliğe inanmam. güzelliği görememişizdir.

çok çirkin bir şeydir be.

çirkin insan yoktur, başkasının güzellik algısına uymayan insan vardır.

olabilir.

fakat bunu bilip, hissedip kendinizi toplumdan dışlarsanız o zaman işin rengi çok değişir. quasimodo sendromu ile cebelleşir , kendinizi toplumdan, insanlardan uzaklaştırırsınız.

gerek yok arkadaşlar siz değerlisiniz

güzeli güzel, çirkini çirkin yapan onu öyle görendir.

buradaki çoğu kişi "bilgisiz olup güzel olmaktansa bilgili olup çirkin olmak daha iyidir" minvalinde şeyler yazmışlar. o öyle olmuyor maalesef. tanıdığım çoğu güzel diyebileceğim arkadaşımdan çok daha bilgiliyim, yani ben öyle düşünüyorum. onlar hep bi adım, -hatta bayağı bir adım-, öndeyken ben hep arka planda kaldım. yani ilk etapta ne olursa olsun dış görünüşe bakılıyor, zaman geçtikçe insanın içini tanırsınız. dolayısıyla kendimizi geliştirmek, bilgili olmak sadece kendimiz için yapmamız gereken bi eylem oluyor. bence öyle olmalı da zaten. sadece bunu dışarıya yansıtamıyor olmak hep üzüyor. hayatta hep geri planda kalmak psikolojik açıdan büyük bir savaş.

insanlar mutsuz olduğu için mi çirkin olduklarını düşünür yoksa çirkin oldukları için mi mutsuz olurlar? bence mutsuz oldukları için çirkin olduklarını düşünüyorlar.

genellikle bir insan sizin dış görünüşünüzü beğenmezse içinizde nasıl biri olduğunuzu da bilmek istemiyor. bu nedenle çirkin olmak iyi bir şey değildir. ancaaaak, eğer birisi bunları hesaba katmadan sizinle konuşuyorsa gerçekten sizinle konuşmak istiyordur. bu nedenle çirkin olmayı ''iyi dost süzgeci'' olarak kullanabiliriz. ben öyle yapıyorum yani, işinize yarar.

otomatikman özgüven eksikliğini de beraberinde getirdiği için sevgili konusunda şanssız kişidir.

aslında çirkin olduğunu düşünmüyorum pek ama sevdigim kızla çekindiğimiz fotoğraflarda kızın güzel olmasından dolayı kaynaklanan konstrast orka benziyorum birlikte çekindiğimiz fotoğraflarda, allahtan benden ayrildida yeniden eski yakışıklı günlerime döndüm.

(bkz: kitabe-i seng-i mezar)
ı

hiçbir şeyden çekmedi dünyada
nasırdan çektiği kadar;
hatta çirkin yaratıldığından bile
o kadar müteessir değildi;
kundurası vurmadığı zamanlarda
anmazdı ama allah'ın adını,
günahkâr da sayılmazdı.

yazık oldu süleyman efendi’ye.

ıı

mesele falan değildi öyle,
to be or not to be kendisi için;
bir akşam uyudu;
uyanmayıverdi.
aldılar, götürdüler.
yıkandı, namazı kılındı, gömüldü.
duysalar öldüğünü alacaklılar
haklarını helal ederler elbet.
alacağına gelince...
alacağı yoktu zaten rahmetlinin.

ııı

tüfeğini deppoya koydular,
esvabını başkasına verdiler.
artık ne torbasında ekmek kırıntısı,
ne matarasında dudaklarının izi;
öyle bir ruzigar ki,
kendi gitti,
ismi bile kalmadı yadigâr.
yalnız şu beyit kaldı,
kahve ocağında, el yazısıyla:
"ölüm allah'ın emri,
"ayrılık olmasaydı."

ortaokul dönemimde maruz kaldığım akran zorbalığının izlerini şu an bile sırtımda taşıyorum.

önemli değil de , cahil olmak daha kötü.