çocuklarını döven aileler

aslında intikam alırlar, kendi dövülen çocukluklarının intikamını. ama unuttuğun bir şey var ki, dövdüğün çocuk senindir. o da kendi çocuğunu dövecektir. bu böyle gidecektir.

benim gözümde, çocuğunu dövebilen insan her şeyi yapabilir.
gidip insan öldürebilir mesela, kendi çocuğuna acımayan başkasına neden acısın ki?
tecavüz de edebilir bir kadına...
her türlü suçu işleyebilir.

çocuk masumdur.
çocuk döven insanlar toplum içerisinde olmamalıdır.

çocukken dayak yemeyen var mı ya? kızını dövmeyen dizini döverden yola çıkarak belli bir neslin psikolojisi komple bozuk. kadını da erkeği de. y kuşağının katkısı çok az olmakla birlikte z kuşağıyla bu değişecek bence. y kuşağının son yıllarında doğan insanlarda z kuşağı da aynı fikirce zannımca. tabii bütün bir kuşaktan bahsetmiyorum. bazı şeylerin psikolojik sonuçlarını biliyor ve ona göre davranıyoruz. bunlarda şimdiki adıyla "yeni nesil ebeveynler". işte çocuğa bir "birey" olduğunu hissettiren ebeveynler. eskiler çocukları dövmekten yana. ah şu çocuklar. keşke dünyayı sizin için daha iyi bir yer yapabilsek. ben artık sokak köşelerine atılan bebek haberlerini, psikolojisi çocukken bozulan insanların hikayelerini, küçüklüğünden beri tecavüze uğrayan çocuk haberlerini, dövülen çocuk haberlerini, bir odada 1 yıl boyunca saklanan çocuk haberlerini görmekten bıktım. siz korunmasız sevişeceksiniz diye bu çocuklar bu kadar sefil oluyorlar. aynı acılarla can çekişin.

fiziksel istismara uğramış çocuklarda korku , öfke , güvensizlik duyguları işlendiği için çoğu zaman istismarcıların şiddet içeren davranış kalıplarını taklit etmeyi öğrenirler .

bu çocuklarda artan içe kapanma, düşük öz saygı, şiddetli davranış problemleri, kilo ve yeme problemleri, sigara alkol ve yasadışı madde kullanımı görülür.

çocukluk yıllarında fiziksel istismara uğramış yetişkinler beyin zararı , zihinsel yetersizlik, öğrenme güçlüğü, dil ve anlama bozuklukları ve azalmış akademik yetenek olmak üzere bilişsel bozukluklar gösterirler.

bununla birlikte yetişkinlik döneminde depresyona girme , kaygı bozukluğu, madde ve alkol kullanma durumları daha yüksek olur.

liste daha uzuyor ama içim şişti .

yaşlılıkları ekstrem şekilde acizlik dolu olur, sanki güç ve kuvvetleri yerindeyken yaptıkları eziyetler onları ölmeden önce utandırmak istermiş gibi. vaktinde yaparlar ederler, yaş kemale erince de en çok ihtiyaç duydukları şey kendilerine bakacak hayırlı evlatlardır. hiç şaşmaz.

kötü ailelerdir. psikolojik sorunları vardır.

sanki son bir yılda daha hassas biri oldum. böyle şeylerin hatta daha beterlerinin varlığını düşünmek bile yüreğimi parçalıyor. bebeklere çocuklara, yaşlılara, hayvanlara eziyet edildiğini görmek duymak mahfediyor. elimden gelse de hepsini korusam şefkatle sarılsam sevsem teselli etsem çare olsam keşke... neden dünya da böyle acılar var sanki. yabancıların acıları bile böyle üzerken ödüm kopuyor yeğenlerime bir şey olacak diye. anne olsam anksiyete tavan. yandım ben...

nefret sebeplerim. keşke olmasalar.
çocuğa vuruyor, neden? ağlıyor diye. neden ağlıyor? şunu istiyor diye. çocuk bu ister tabi ki, almama nedenini konuşarak anlatmak için önce sakinleştirmek lazım çocuğu. sakinleştirmek bir yana, üstüne gidip inat edip daha da çıldırtıyor bazı anne babalar.burda bahsettiğim neden almıyorlar kısmı değil, beni hiç ilgilendirmiyor. kastettiğim şey iletişime geçmek. çocuğu anlamaya çalışmak.
çocuklarla bir problem olduğu zaman ilk iş, onları sakinleştirip, bizi dinleyebilecek duruma getirmek bence.
çocuklarını döven anne babaların şöyle afilli bir cezası olması lazım.
neyse uzun etmek istemiyorum, kısacası sabrınız,empati duygunuz yoksa üremeyin. hiç kimse dünyaya faks çekerek gelmiyor. hiçbir çocuk sevgisiz, sabırsız, şiddetli bir evde büyümek istemez. seçme şansı olsa asla böyle bir evi zaten seçmez.