çocukluğunu özlemek

özlemlerin en zor olanıdır bence.

geçip giden masum çocukluğunu kim özlemez ki?

büyümek senin isteğin değildir, ve özlersin. her şey çocuklukta kalmıştır, bütün alışkanlıklar çocukluktandır...

insanın içini acıtır.
daha iyi bir konumdayım ama o zamanki ruh halimi özlüyorum. umutlu bir çocuktum, geleceğin çok güzel olacağını düşünüyordum, olmadı.

bazen ozlerim. ama ne yazik ki o cocuktan geriye simdi bu adam kaldi.

içimdeki çocuk öldüğünde bilin ki bende ölmüşümdür.

tutamadığımız zamanın pişmanlığıdır. anılar hatiralar dindirmez daha çok acıtır canımızı. bir daha geri dönmeyecek.o masum tertemiz ilişkilerimiz hiç olmayacak. çünkü büyüdük kirlendik.

hiçbir şeyin farkında olmadığın dönem olduğu için o dönemi özlersin.
yoksa illâki çocukluğa değildir özlemin.
cehalet güçtür, mutluluktur lafı da buraya öyle çok uyuyor ki...
büyüdükçe farkındalığın artar, hayatı öğrenirsin. hâlâ masum olsan bile, hâlâ o çocuk gibi yaşasan bile artık farkındasındır. farkındalık sana bir türlü uyku vermez. düşünmenin güç durumu budur: bir türlü durmaz ve mutluluk vermez.

geri gelmeyeceğini bile bile özlemek acıtır, kanatır hatta bazen. en iyisi hiç düşünmemektir.

benim özlemediğim zamanlardır. bütün çocuklukların; saf, masum, temiz, güzel bilmem ne şeklinde geçtiğine sizi kim inandırdı? herkes özleyemez, bazıları hatırlamak bile istemez.

deli gibi özlüyorum. bu özlemi anlatabilecek kelimeleri bulamam. bu şehirde değilde o şehirde büyüyebilmek vardı şimdi

çocukken hayat kolaydı, herşey daha güzeldi. çocukken, çocukluğun değerini bilemeyip büyümek istersin, büyüdüğünde de çocukluğuna dönmek istersin hayat çok garip…

çoğu zaman içinde bulunduğum bir eylem. özellikle de bol oyunlu ve doğum günü kutlamaları diyebilirim.