cumartesi

sabahı iyidir de akşamı kafa şişirir içmek en iyisidir sksjs

bir ebru gündeş şarkısı.

sevdigim 1 hafta gunu. pazardan onceki gun.

gelişi cumadan belli olur

yok gibi bir gün.
ne ara geliyor da geçiyor, ben oldum olası anlamıyorum bundaki gizemi. cuma'dan direkt pazar gününe atlıyoruz sanki.

haftanın en günlerinden biridir. cumartesi gerçekten de haftanın günlerinden biridir. tam bir haftanın günüdür.

gelişi sadece cumadan değil, her günden belli olur. mesela bugün pazar, altı gün sonra cumartesi olacak. bunu diğer günlere de güvenle uygulayabilirsiniz. deneyip de olmadı diyen gelsin beni bulsun.

bir feridun düzağaç şarkısı.

“bakışların gittiğin yerden uzak
yoksa gelirdim
sensiz anlamsızlığımı anladım
dön vesaire demek için”

bol uykudan uyanmayla başlayan ve ertesi günü boş olan gün.

durum kimin için ne bilmiyorum. ama evimde internetim yok (3 haftadır umutla bağlatmaya çalışıyorum, ayrı hikaye); telefon interneti de anca kahvede oturup (evet. kahvede. ) sözlüğe zırlamaya yetiyor. "cumartesi akşamı evde oturan ot gibi tip" olmak benim için lüks şu anda.

allah'ım ya beni ya da bu kendine "şehir" diyen köyü yık, onlar da kurtulsun ben de kurtulayım amin

yine yağmur yağıyordu bir cumartesi..
camın ardında oturuyorum
şehir, gri bir kefen gibi üzerime seriliyor
kaldırımlar ıslak, insanlar aceleci, hiçbir yüz tam görünmüyor
hepsi yağmurun arkasına saklanıyor,
hepsi birbirine benzeyen gölgelerden ibaret..

ben, kendi gölgeme bakıyorum uzun uzun..
sanki bana ait değilmiş gibi..
sanki başkasının unuttuğu bir iz kalmış da
tesadüfen üzerime yapışmış gibi..

yağmurun sesi odanın içinde yankılanıyor..
her damla bir çentiğe dönüşüyor,
her çentik biraz daha yorgun bir düşünceyi oyuyor kafamın içinde..
kendime “neden cumartesi?” diye soruyorum..
neden insanlar için eğlence,
benim için bir ağırlık?
belki de herkesin haftasında bir mezar vardır..
benim mezarım cumartesiye denk gelmiştir...

dışarıda gürültü, içeride sessizlik..
ikisinin arasında kalmışım..
yağmur çoğaldıkça ben inceliyorum,
şeffaflaşıyorum, silikleşiyorum..
bir parça kağıt gibi
ıslanıyor, şekli bozuluyor, sözcükleri dağılıyor..

ve yine de bir tuhaf huzur var bu yok oluşta..
belki yağmur, beni yok etmek için değil
ağırlaşmış varlığımı hafifletmek için yağıyordur..
ama emin değilim..

cumartesi, her zamanki gibi karanlık bir bilmece olmaya devam edecek...

yine bir cumartesi ve bazı şehirlere yağmur yağıyor...