dark souls

oyun literaturune souls like diye bir zorluk seviyesi kazandirmis omur torpusu oyun.
oynamadan once insanlar neden kendilerine bu iskenceyi yapar diyordum, oynamaya basladiktan sonra yarida birakmayi kendime yediremedigim icin oynamaya devam ediyorum. bildigin gurur yaptim, kendi kendime "ohhooo zoru gorunce kaciyorsan bu hayat nasil gecicek" diyorum.
oyun dunyasinin sanat eserlerinden birisi.

from software tarafından geliştirilen action-rpg türündeki oyun serisi. oyun dillere destan zorluğu ile anılsa da bu zorluğun biraz da oyunun oyuncu üzerinde oluşturduğu baskıdan kaynaklandığını düşünmekteyim*. oyun daha çok combat ve boss fight odaklı ilerlese de arka planda kalmış şahane bir hikayesi de vardır. hikayenin çizgisel bir şekilde değil de itemlerden veya npcler ile olan diyaloglar üzerinden oyuncunun çözümlemesine bağlı olarak şekillenmesi de oluşturduğu "souls-like" janrası gibi bu hikaye anlatıcılığı ile de eşsizdir. oyunun müzikleri de eşine zor rastlanır olup, oyunun yarattığı atmosfer ile birleşince ortaya da destansı bir oyun deneyimi çıkıyor. son olarak git gud.*

bu oyun serisine yıllar gömdüğümü hatırlıyorum. bunun bir sebebi var elbette. oyun zor kere zor anasını satayım. oyun bitene kadar defalarca ölüyorsunuz. sanırım souls-like oyunlarının bizde tutkuya dönüşmesinin sebebi, bu zor oyunda bir şeyler başarınca oluşan o kişisel tatmin. seriyi komple bitirdiğimde dünyayı fethetmiş gibi hissetmiştim.

lafı gelmişken belirteyim. ornstein ve smaug, siz iki baş belası manyaksınız.

sonunda gözüme kestirip oynamaya başladığım oyun serisi. ilk oyunun remastered sürümünü bilgisayarda klavye ve mouse ile oynuyorum. warrior ile başladım. oyun gerçekten her alanda aşırı iyi; ancak sürekli ölmek, herkesin dediği gibi sinir bozucu ve büyük bir zaman ve emek kaybı. alıştığınızda oyun çok zevkli gelmeye başlıyor yalnız.

(bkz: pling pling plong)