dedesinin mezar taşını okuyamayan tek toplum

düşünsene, deden mezar taşında sana ana avrat sövüyor ve sen anlamıyorsun. çıldırırsın.

(bkz: cahiliz buna bir kulp bulmamız lazım)

en sevdiğim; bir gecede cahil kalmış insancık. serzenişine bakılırsa bir gece de dememiş ki oturup öğreneyim, demiş ki cahilliğime dövüneyim.

(bkz: bir gecede parasız kaldık)

dedesinin mezar taşını okuyamayan tek toplum değil, dedesinin mezar taşını okumak isteyenlerin osmanlıca, arapça falan öğrenmediği, boku başkalarına attığı toplumdur. halihazırda ingilizler, yunanlar falan da eski metinlerini güncel kullandıkları dilleri ile okuyamazlar. bunun için de bizi bir gecede cahil bıraktılar ama demezler. okumak istiyorlarsa gerekliliğini sağlarlar. ruslar'da okuyamaz bu arada, rusça biliyorum oradan biliyorum.

hangi dede bunlar allahım ya nerede bu dedeler... fatihanı oku geç ne tatava yaptınız ya. osmanlıca öğrenmek çok mu zor canım kardeşim çok mu zor söyle bana çince mi bu dil söyle banaaaa.....

öyle bir klişedir ki, artık bulantı hissi dahi oluşturmaz.

kafasını geçmişteki kıçından çıkaramayan, tarih hakkındaki bilgisini biraz kazıyınca alttan 2-3 adete kadir mısıroğlu, yavuz bahadır ve mustafa armağan’dan fazlası çıkmayan şahsiyetlerin ezberidir.

daha harf inkılabının zarar ve faydaları hakkında adam gibi argüman sunan islamcı görülmemiştir. her konuda olduğu gibi kuru kuruya ve ezbere sarf edilen slogan vari cümlelerden öteye geçmez.

sanki 500 sayfalık roman. hüvel baki yazıyor. sanki çok okuyan bir toplumuz da dedemizin mezar taşı kusur kaldı. günlük okuma süremiz 1 dakika toplum olarak. bu mürtecilerin algı oyunlarına gelmeyin. zaten 1900 yılında ölmüş dedesinin mezarının yerini hangimiz biliyor. maksat bağcı dövmek.

biziz. ne o lan öyle kargacık burgacık yazılar.
arap mıyız fars mıyız birader.
allahtan atam harf devrimini yaptı da rahat rahat okuyabiliyoruz artık.
duaları bile arapçadan önce latin alfabesi ile öğreniyoruz. hoş, türkçesi de bi işe yaramıyor ama olsun. hoca sana fatiha dedi mi kamyon farı görmüş tavşan gibi kalırdın yoksa osmanlıcık kardeş.

osmanlı'dan kalan arşiv belgelerini, sanat eserlerini falan okumak isteseniz yine bir nebze anlarım da, mezar taşı okuyamamaktan şikayet etmek nasıl bir vizyonsuzluk? mezar taşı lan bu, yazacak olan şey isim, fatiha falan filan. hayır ben türkçe mezar taşı bile okunuyorum alüminyum; okuyup ne yapacağım?
sadece merhumun kimliğini öğrenmek için falan okunabilir o da en az 100 yıl önce yaşamış dedeniz sadrazam falan değilse nereden bulacaksınız mezarını zaten...

tanım: vizyonsuzluğun dibi olan bir istek.

öğrenmek isteyenler için onlarca osmanlıca kursu, kitabı vs var. bu arada hazır öğrenmişken gidip bir arşiv yüzü görün. belki o yalamaya doyamadığınız osmanlı hakkında objektif birkaç bilginiz olur.*

tercüme edelim herkes okuyabilsin: ruhuna el fatiha.

benim dedemin mezar taşında, atomun nasıl parçalanacağı yazıyormuş. formüller falan, hepsi varmış...

(bkz: dedemi atatürk öldürdü)

çok isteyen varsa üniversitede ilgili bölümlerde osmanlıca dersi alabilir ya da kursuna gidip öğrenebilir.

cehalet mıknatısı başlık.

biziz. zira o dönemde dedelerimizin mezar taşı olmazdı genelde. dönemin imtiyazlı, devşirme elitleri de deden sanıyorsan o da senin mallığın kusura bakma.

ne dedeymiş arkadaş, hangi kaside hangi beyit yazıyor da taşta neyi okuyacaksın. günde 5 sayfa kitap okumuyorsun sen.

göktürk hitabesini okuyamıyorum diyorsan, yanında tabelalarda çevirisi var. sen yorulma diye adamlar hazırlamış

(bkz: bir gecede parasız kaldık)

göktürkçe alfabeyi arap alfabesine çevirerek kendi alfabemizi unutturup bizi cahil bıraktılar.

hem de ne cahillik. beraberinde dinle birlikte kültürümüzü de kaybettik.

bu başlığa her zaman gülmüşümdür. harf inkılabı çok başarılı olmuş ve halk arasında benimsenmiş bir inkılaptır. benimsenmeyen inkılaplar da var mesela. ezan'ın türkçe olması sadece 18 yıl sürdü. şapka devrimi tutmadı. bir dönem alaturka müzik yasaklandı. tutmayınca geri serbest bırakıldı. (çok saçmaymış)

peki harf inkılabı nasıl oldu da başarılı oldu? anadolu halkı ile saray arasında nerdeyse aynı lisan konuşulmuyordu desek yeriydi. bugün o padişahların beyitlerini, kasidelerini, şiirini, yazılarını falan okuduğunda arapça kökenlidir hep. hemen hemen bütün terimler de arapça kökenlidir. bugün nasıl avrupalı olmak daha cool ise o dönem (osmanlının son dönemi aşağı yukarı) arap kültürü bilmek saraylı olmak idi. iyi bir şeydi.

fakat yunus emre gibi halk ozanlarına baktığımızda daha türkçe kelimeler görürsünüz. yani anadolu halkı ile saray arasında farklı bir durum vardı. arap harfleri anadolu halkına uymaz ve dili karşılayamazken saray için arap alfabesi çok uygundu.

insanların bu yüzden arap alfabesini ezberleyip okuma yazma öğrenmesi zordu. bugün bile annelerimiz babalarımız kuran okumayı öğrenir ama anlamazlar. oysa harflerini şusunu busunu öğrendiğin bir dili anlaman da lazım gelir. anlaşılamaz demiyorum. öğrenmesi zordur.

oysa ki latin harflerine geçince çok başarılı olduk. bu halkta çok ilgi gördü. çünkü topyekün halk bir seferberliğe giriştik. gerçekten de çoğumuzun başına gelmiştir. daha okula başlamadan abisinden ablasından okuma yazmayı öğrenen birçok çocuk vardır. latin harfleriyle iş çocuk oyuncağı oluyor. aynı durum diğer harflerde olmuyor.

bunun yanında atatürk'ün motivasyonu sadece kolay öğrenilmesi değildi. atatürk tarihteki en büyük türkçülerdendi. osmanlı alfabesini sevmemesi kadar doğal bir durum yok. ilk motivasyon bu iken ikinci motivasyon teknolojinin batıda olması idi. bu zaten en çok ortaya atılan teori.

çok öyle sayfalarca paragraf kasmaya da gerek yok. atatürk bir osmanlı subayı idi. osmanlıca ile yetişip fransızca öğrenmenin, batıyı takip etmenin ne kadar zor olduğunu çok önceden daha gençken kendisi tecrübe etmiştir zaten.