ecdadımızın mezar taşını okuyamamak

çok da önemli olmayan bir şeyi dert eden millettir.

tarihçiler, sosyologlar, coğrafyacılar okursa yeterli olacaktır. zira bilmem kimin ıncığının cıncığı bizleri alakadar etmez. kaldı ki babasının ya da annesinin ana babasından öte atalarının mezarlarının nerede olduğunu bilen kişi sayısı yok denebilecek kadar azdır. bilenler de zahmet edip osmanlıca öğrensinler.

bunu ısıtıp ısıtıp gündeme getirmek art niyetliliktir.

okumasına da ihtiyacı olmayan millettir. siz sanıyormusunuz ki osmanlı döneminde millet dedesinin mezar taşını okuyabiliyordu. yok öyle bir dünya, şimdi bile o döneme göre okuyabilen kişi sayısı fazladır.
olay sadece yazının osmanlıca yani arap harfli olması değildir. mezar taşına yazılanlar arap harflerinden gelse de okunmasını güçleştirecek hat sabatlarıyla oluşturulduğu için okumak da zorlaşıyor tabii ki. şimdi bile bazı yazılar ülkenin en iyi osmanlıca bilen profesörleri tarafından okunamaz. bu o yazının tahrip olmasından da kaynaklanmıyor, mezar taşını hazırlayanın muazzam(!) sanat anlayışından kaynaklanıyor.

mezar taşında coca-colanın formülü yazacak değil ya. el fatiha yazıyordur en fazla. oku geç, yazmıyosa da sevap olur.

"ne yapacaksın oğlum dayınla evlenip" denilesi.

?بو قدر مراقلي ايسنز كيديب اوكره نين او زمان. سزي توتن مي وار

illa beni konuşturacaksınız yine. de bi gidin artık...

okuyamıyorum diye ağlayan insan varsa osmanlı türkçesini öğrenerek okuyabilir, birçok kurs var bununla ilgili. yıkıldığında abartılarak söylenen okuma yazma oranı yüzde 5 olan bir topluluk için bu kadar çığırtkanlık yapılması anlamsız geliyor bana.

سيكون من الخطأ تسميتهم أناسًا.

bir kaybı olduğunu zannetmiyorum. sonuçta hz. süleyman'ın ahit sandığının yerini gösteren bir mezar taşı olduğuna inanmıyorum.

sanki kendi dilimize çok sahip çıkıyoruz da atalarımızın mezar taşları kaldı.
osmanlıcayı öğrenmek ayrıca çok zor bir şey değil. gel gör ki bir şeyleri öğrenmeyi istememeye bel bağlıyorsunuz.

tabi hatta o gün bir anda yazı dili değişip, özüne dönünce evde ne yapacağımızı şaşırdık. mahalleden bir anda amazon ormanlarındaki maymun ciyaklaması gibi sesler yükseldi. herkes kendi kapısının önünü işeyerek işaretlemeye başladı. bu değişime adapte olamayanlarla birlikte mağaralara taşındık. orada bulduğum bir taşı, sopaya bağlayarak kendime silah yaptım. çok garipti çünkü daha dün okuyabildiğim mezar taşını, bugün okuyamıyordum. sonra lanet olsun böyle beyne diye söylenerek, kafama sopayla vurmaya başladım. bunu gören kralın adamları tüm kemiklerimi kırdılar. beni arkadaşlar dağın içinde yer alan sıcak suya taşıyıp, kemiklerin kaynamasını beklediler. canım çok yanmıştı ama kemiklerim düzelmişti. sonra gözlerime de çiğnenmiş ekmek bastılar. o da garip bir şekilde gözlerime iyi gelmiş eskisinden daha iyi görmeye başlamıştım. eski çocukluk arkadaşımın yaptığı pençeye benzeyen eldivenleri elime geçirip aslan avına çıktım. çayırlarda ilerlerken gördüğüm beş metrelik aslanı ellerimle boğup kabileme götürdüm. o gün büyük bir ziyafet çektik lakin halen mezar taşlarını okuyamıyorduk. bizde madem okuyamıyoruz, o zaman bunları alıp üst üste dizelim dedik. kabile büyüklerinden biri ne işinize yarayacak diye sordu ama bilmiyorduk. bir dizelimde görürüz dedik. bu sırada yukarıdan gelen bir uçan daire taş dizen arkadaşlardan birini motoruyla yakmış kül etmişti. bizde o uçan daireye ulaşmak amacıyla taşları daha da yükseğe doğru dizdik. bir işçi arkadaş düşerek can verdi. inşaatın demirlerini çalan bir çingeneyi ise iğneli fıçıya attık. köşeden çıkan bir kel adam durun ey ahali yapmayın diye bağırdı. yanında ise amanın amanın diyen bir cüce vardı. ikisine de sağlam sopa çektikten sonra ağızlarını mühürledik. sırtlarına sakız yapıştırdık sonra saldık. iki gün sonra geri geldiklerinde sakıza altın yapışmıştı. bu onların altınla dolu olan bir yere gittiklerine işaretti. ikisini dövüp, gereken cevap aldık. bir mağaraya gitmemiz gerekiyordu. aramızdan kasım adlı arkadaş bu işe gönüllü oldu ama bir daha gelemedi. onun gittiği yolu takip ederken 40 tane adam tarafından yakalandık ama poke topuyla. ilk poke topunu hasan tahsin adlı arkadaş attı ama direndim, tekrar çıktım. bizi yakalayan 40 adam bir anda deri ceketlerini giyerek bizi taciz edip kırbaçlamaya başladılar. bir şey daha yaptılar ama onu söylemeyeceğim. bizimle uğraşmaktan sıkılıp yorulunca bıraktılar. bizde arkadaşlarla göle gidip çimdik. sonra temiz pak bir biçimde köyümüze geri döndük. tüm başımıza gelenlerin tek sorumlusu biz olmamıza rağmen o güne lanet edip ot hayatımıza geri döndük.

okunacak pek mezar taşı kalmaması da bir nedendir.

öğrenmek için yeteri çaba sarf edilmeden, siyasi bir tavra bilgisizligi alet etmek. öğrenmek isteyen öğreniyor kimse de engel olmuyor. ama kursları araştırmak bile zor geliyor. bekle ki arapça farsça osmanlıca gibi zor kavranan dilleri öğrenebilsin.

bu mezar taşlarında ne var? sürekli gündemde tutulan okuma isteğini bir türlü anlayabilmiş değilim.
mezar taşlarına hayatın sırrını mı kazımışlar yoksa gizli bir hazineye giden yol mu?
osmanlıca temel olarak arap alfabesindeki harflerden oluşuyor. çok merak eden rahatlıkla öğrenebilir.
okuyamıyorum diye ağlamak yerine öğrenmeye çalışsalar, tüm sorun çözülecek.

çok da önemli olmadığı kanaatindeyim.

keşke bizde okuyamasaydık.

sadece mezar taşı değil tüm osmanlı arşivini, haliyle kendini tarihini okuyamamak.

zaten deden de kendi mezar taşını bile okuyamazdı dedesinin babasının mezar taşını okuyamadı çünkü cahildi.

kitap okumayan insanlar mezar taşı okuma derdine düşmüş.

sağolsun hükümetimiz bu sorunumuzu da çözdü arapça bilen insanların sınırdan terlikle geçmelerine izin verdi.
suriyelilere atın üç beş birşeyler ecdadinizin mezar taşı itinayla okunsun.

bunu kafasına dert eden varsa, gelsin benimkinin * kafasını da dert etsin.