değer verdiğiniz insanın sizi unutması

verdiğiniz değerin aslında sadece sizde bir kıymetinin olduğunun kanıtıdır. unutmak bir de başka bir şey de değil en fenası unutmak zaten, hiç yer edinmemişiz demek aklında.


halychtidae ukdesi.

"oysa herkes öldürür sevdiğini.
ama kimse öldürdü diye ölmez."

bu, biraz böyledir. belki de tam olarak böyledir bilmiyorum.
unutulmak insan bünyesinde derin yaralar açan bir durumdur. peşinden hayal kırıklığı getirir, keder getirir, kandırılmışlık ve dahi kullanılmışlık hissini de getirir.
fakat asıl kötü olan bu değildir.
asıl kötü olan merhameti ölür insanın. inancı ölür, güven duygusu ölür, iyiliği ölür ve korkar. zira can'da yakar bu hiç ummadığın insan tarafından unutulmak durumu.
ve canını yakan birşeye de, bir daha dokunmak istemezsin.

eskiden değer verdiğim.

bir gün gelir de unuturmuş insan
en sevdiği hâtıraları bile
bari sen her gece yorgun sesiyle
saat on ikiyi vurduğu zaman
beni unutma.

çünkü ben her gece o saatlerde
seni yaşar ve seni düşünürüm.
hayâl içinde perişan yürürüm
sen de karanlığın sustuğu yerde
beni unutma.

o saatlerde serpilir gülüşün
bir avuç su gibi içime, ey yâr
senin de başında o çılgın rüzgâr
deli deli esiverirse bir gün
beni unutma.

ben ayağımda çarık, elimde asâ
senin için şu yollara düşmüşüm
senelerce sonra sana dönüşüm
bir mahşer gününe de rastlasa
beni unutma.

hala duruyorsa o yeşil elbisen
onu bir gün yalnız benim için giy
saksındaki pembe karanfilde çiğ
ve bahçende yorgun bir kuş görürsen
beni unutma.

büyük acılarla tutuştuğum gün
çok uzaklarda da olsan yine gel
bu ölürcesine sevdiğine gel
ne olur tanrıya kavuştuğun gün
beni unutma.

(ümit yaşar oğuzcan - 1926 - 1984)