dipten çıkma taktikleri

taktik maktik yok! bam bam bam. yok bu öyle değildi lan. efendim muhtelif taktiklerdir.
çoğunlukla dibe vuranlar tarafından dipte olduğunu sananlara söylenen.
misal, dibe mi vurdunuz? o zaman ayaklarınız zemine ulaştı demektir. dizlerinizi büküp tüm kuvvetinizi ayaklarınıza verip kendinizi yukarı iteceksiniz. yani demem odur ki. ilk önce ayağa kalkın bir oturduğunuz yerden.
sonra ayakta olduğunuzun ayırdına varın. sonra da yürümeye başlayın. karşılığı budur.

yalayın, yalayın ve daha çok yalayın

nefes alın yeter. zamanla yükseliyor insan. bilmem kaç milyon yıllık evrim bize her halükarda hayatta kalma yeteneği vermiş. aşılmaz gibi görünen her engel aşılır. aşılmazsa da yanından dolaşılır. nefes alın yeter. hayat var oldukça umut da vardır.

peki sende mi en dibe daldın?
buradan
üstüne geldi tam da
her neyse.
valla tek taktik uyuyun derim.
uyanınca geçiyor
tamamen değil
ama büyük çoğunluğu geçiyor.
o kadar umutsuz düşmeyin be arkadaşlar
annem o kadar üzülse de vişne suyu değen elbisedeki leke bile geçti
yani her şey geçer.
geçer geçer.

bazen dibe çok yaklaştığımı hissediyorum. yani böyle zemin gibi falan değil, hades'e selam çakar gibi.
dün gece öyleydi. bugün de. neden olmasındı ki? bir domino taşına çarpmıştı bir yerde birileri ve var olan her şey, her şey ilk önce sallanmaya sonra da bir bir yıkılmaya başlamıştı.
herkesin korkuları kendine. kimisi çocukluktan kimi de yetişkinlik. ama bir yerdeki bir arıza zamanla tek tek bütün balataları yakıyor. çoktandır yalnız hissediyorum ve yalnız kalmak bana ağır, çokça...
bugün günlerden hüzündü. bir dokunuş, bir ses içimdeki binlerce dinamiti patlattı. sen duymadın. belki duydun da çare olamazdın. bazen seçim yapmak gerekir. boğulan bir kişiyi kurtarmak, kurtarırken boğulma riskini de almaktır sonuçta. ama sanırım bu değil. bazen sadece çok uzakta birisi batıp çıkıyordur ve de biz sanki orada biri mi var derken göz yanılması der geçip gideriz. o da mücadelesini tek başına vermek zorunda kalır.
....
konu bu değildi sanırım. ki zaten baştan sona da bir olay örgüsünde değil de bilinç akışında seyreyledi bu yazı. belki daha da dibe vurmuşsanız pek de insanların fikirlerini umursamıyorsunuz. dipte hissettim bugün. dokunsanız ağlayacaktım değil, kimse dokunmadı ama yine de ağladım. bazen sanırım bu daha da çok ağlatıyor.

sonra çok eskilerden bir el tuttu elimi. oysaki*
domino taşının hareket ettiren ya da ilk taş olan, o olabilir. ama geçmişten kopmak kolay değil. zemin yerle bir olsun istemiyoruz ya çokça.
ha bu arada ölüm korkusu ile bırakılmayan bir el kutsal olurdu, değil mi? öyle çok kutsal... ama bir de yolun karşısından bakalım. bir deprem korkutamaz belki... belki tüm dünyaya karşı bile mücadele verilir ama kendi kalp kırıklığında aynı his olmuyor. bir depremden daha da çok korkutan şeyler var beni ya da bir depremin vereceği hasardan daha da çok vereni. bilemezsin. ben de bilmiyorum zaten. ama şöyle düşünüyorum, döndüm yüzümü doğuya haiti'deki o çifte ne oldu emin değilim, kendi yazgımı biliyorum. belki sen de başka bir yöne çevirmelisin yüzünü. bu kez belki yeni bir başlangıç için batıyordur güneş. belki ilk kez değil ama daha çok parlıyordur.

her dip aynı olmadığı gibi her dipten aynı biçemde çıkılamaz, sanıyorum ki ilk sorunun peşi sıra gelen ikinci soru kalıbı.

çıkıp ne yapacaksın? beş para etmez insanlarla tekrar muhattap olmak için mi? kal orada ve yalnızlığın keyfini çıkar.

zıplamak, zıp zıp.

dipte olma nedenlerinin tümü seninle ilgili değil öncelikle bunun farkına varmak epey yardımcı oluyor
değiştiremeyeceğin veya zamana ihtiyaç duyduğun hususları da elinden geldiğince zihinden uzaklaştırmak gerekiyor
bunlar sayesinde biraz rahatlıyor ve yoluna devam edecek gücü kendinde hissetmeye başlıyorsun tabi nerede patlak verir veya verir mi henüz bilmiyorum
yoldayım