düğün denince kanı donan kesim

ıwww bu benim tanımın. daha 20 yaşında değilim ama o kadar tiksiniyorum ki

şaşırılmayacak kesimdir. çünkü düğünün maddi yükümlülüğü dâhi kan dondurucudur. millet olarak "bir kere olacak, tam olsun" anlayışına sahip olduğumuzdan çiftin omuzlarına taşıyamayacakları bir yük de bindirilmiş olunuyor. "aman aman akrabalara, çevrenize rezil olursunuz!!" diye tepki verdiğim insanlardır bunlar. afedersiniz ama evlilik için bir çok şartı ben taşımıyorum bu yüzden aklıma dahi getirmiyorum ki belli bir aday da yok. zaten boşanmalardan en fazla ders çıkaran nesil y ve z. o yüzden ileriki yıllarda evliliğin azalacağını düşünmekteyim. evet nerden nereye getirdim konuyu. ama bunu bir yere kusmalıydım.

hiç sevmedim şu düğün olayını ama düğünüm oldu elbette. canım anam, emzirdiği sütü haram etme kozunu kullanınca sesim çıkmadı, kuzu kuzu gittim düğünüme.

şimdilerde yetişkin çocuklar annesiyim. allah kısmet ederse evlilik mevzuları bizim evde yavaştan konuşulmaya başlayacak.

düğün yapmak ya da yaptırmak istemiyorum kesinlikle. ama hiçbir yerde söylemiyorum. olur da bunu çok arzulayan bir aile ile denk gelir ve dediğimin aksine geleneksel bir düğünü yapmaya mecbur kalırsam diye.

ayyy düşüncesi bile hoş değil. büyük konuşmadım ama büyük yazdım, bir şey olmaz umarım.

çok gereksiz ya, eğleniyorsun yakının olmayan kişilerin bulunması. neden geliyorlar ayıp oluyor mutluluğumda neden hoşuma gitmeyecek bri şey ayıp olsun ki. düğün dediğin yani sevdiğin kişilerle yapılmalı.

saçma sapan ritüeller bunlar. nefret ediyorum öyle böyle değil. müsriflik ve saçmalık. iki kişi ömür boyu sevişecek diye bunu kutlamak ne bileyim.

cahiliye devrimde böyle bir cehenneme girme gafletinde bulundum geçmişte, rabbim mükafatımı unutmaz umarım.
hangi yöreye ait bir lanettir bilmem gelin ile damadın tepesine mikrofonlu bir akbaba türedi ve takılan takıları söylemeye başladı.
lan üçüncü sırada ben varım, takımızı takıp orada kendilerine akraba denilen maymun sürüsünün daldan dala zıplamasını görmeden sıyrılmak için üçüncü sıraya yerleştim adam ad soyad sorup takıyı söylüyor, allahım sen yarattın sen sahip çık.
sıra bana geldi akbaba mikrofonu eğdi “ sen kimsin ne tahcan?” dedi, tüm sevimliliğim ile ki kalesi’nin ejderhasının yanaklarını sıkarsın beni o halde sırada görmüş olsan, dedim ki; sesini duymayayım o mikrofonu sana sokarım!
sessizce takımızı takıp mutluluklar dileyip çıktım çok şükür alemlerin rabbine.

düğün denince davetli bile olsam kanım donar.