dünyada yalnız olduğunu bilmek

the painted bird kitabında jerzy kosinski bu durumu çok güzel anlatmıştır:
"sabahları çok erken kalkıyorduk. hoşgörüyle bakıyordum diz çöküp dua eden yaşlı adama. şehirde yetiştiği halde, bu yaşta köylü hayatı sürüyordu. dünyada yapayalnız olduğunu, artık kimseden yardım beklememesi gerektiğini bilmiyordu. oysa hepimiz yalnız olduğumuzu, gavrila'ların mitka'ların ve öteki dostların, yaşantımızdan gelip geçtiğini bilmeli, anlamalıydık. insanlar anlaşamadıklarına göre, dilsizliğin de önemi yoktu. birbirleriyle takışır, birbirlerinden hoşlanır, öpüşür ya da tepişirlerdi. ama herkes yine kendisini düşünürdü. coşkularımız, anılarımız, duygularımız sazdan perdelerin ırmağı kıyıdan ayırdığı gibi bizi birbirimizden uzak tutuyordu. dikkati çekecek kadar yüksek ama göğe erişmeyecek kadar alçak karlı dağ tepeleri gibi, aşılmaz vadilerin ötesinden birbirimize bakıyorduk. "

dünyaya bile ağlayarak geldiğimiz düşünülürse, dünyada yalnız olduğumuza hak vermemek elde değil. zaten sana senden başkası lazım değil be arkadaşım. sen halledersin, sen çözersin bu işi.

sözlükçüler bunu iyi bilir. çünkü sözlükler yalnızların gulaglaridir.

insan ne kadar yalnız olduğunun farkına varınca asla dolduramıyor içindeki o boşluğu. bir kere hissedilince o hissizlik, ne zihinden ne kalpten siliniyor.