dünyaya alışmak

bence insanoğlunun en büyük alışkanlığı budur belki de, dünyaya alışmak!

hayatı nasıl olursa olsun, ister yoksul ister zengin, ister müthiş ister berbat, dünyaya alışmaktan vazgeçemiyoruz.
vazgeçmeyelim de.

dünyaya alıştıran nedir, onu merak ediyorum, yaşamaktan yorulduğu halde insanın ölümsüz olma isteğini matematik açıklayabilir mi? veya sartre?

var oluş yok edilebilir mi?*

dünyaya alıştığımız için ölmek bu kadar zor geliyor insana, canlıya. dünyaya alışan şiir yazamaz diyor ismet özel..

işte o zaman ne diyeceğimi bilemiyorum.

dünyaya alışmamak mümkün müdür ki?

t/ dünyaya alışmak konulu sohbet başlığı.

şöyle mi acaba. şimdi bizi alıp bir gezegene götürdüler. etrafta tuhaf canlılar var ve biz hiçbirisini bilmiyoruz tanımıyoruz. yani şöyle . bir canlı geldi dünyaya . etrafa bakıyor ulan bu yeşil kocaman şeyler ne acaba diyor. onların gezegeninde hiç ağaç yokmuş adam bilmiyor.
denize bakıyor bu ne diyor.
meyveleri sebzeleri bilmiyor.
insan doğuştan bunlara alışa alışa öğrene öğrene ilerliyor. hiçbirisi anlamsız bilinmez merak uyandırıcı gelmiyor.
dünyaya alışmış oluyorsun.
büyüdükçe zaten tüm acısını tatlısını öğreniyorsun. yaşamın kendisine alışıyorsun kabulleniyorsun.

yolcu; görünce dünyanın rengine kandın mı?

(bkz: tepeden görme duygulanımı)