her şeye alışmak

bazan zihnimizin bir şeyleri sindirmeye programlandığını düşünürüm. miğdemizle parelel işlediğini. miğde tükettiğimiz besinleri sindirir, zihin ise kendimizi tüketip üzerine bir bardak soğuk su içtiklerimizi. her zaman başarılı olduğunu da söyleyemeyiz tabi akıl hastanelerinin doluluk oranına bakıcak olursak. fakat her an bir yenisinin gelebileceğine hazırlıklı olduğumuz bu felaketlere dolu dünyada iyi bile dayanıyor diyebiliriz.

bir alışkanlık paradoksu içindeyiz . sürekli bir kabullenme halinde. hayatımıza giren yeni insanalara da alışıyoruz , hayatımızdan çıkanların yokluğuna da. hiç bir sevinç hiç bir hüzün baki kalmıyor. ölüm acısının bile bi son üzülme tarihi var. tarihi geçmiş üzüntü üzüntü olmaktan çıkmaz elbet fakat hayat üzerindeki etkisini yitirir. günün sonunda hiç olmamış gibi devam ederiz yaşamaya.

yani her şey bi bütündür insan hayatında. sonsuza kadar mutlu olmayız ve hayat kederden ibaret değildir. tüm bunlar evrenin müthiş dengesidir. dünya dönmeye devam ettikçe bu dengenin bi parçası olacağız. dengeyi sağlayamayacak olursak da akıl hastanesinde boş yatak bulmak zor olmıyacaktır.

hayatın mutlaka herkese öğrettiği temel mottolardan biri. ama aynı zamanda alışmadığınızı da gösterir. çünkü bir ekmek kırıntısı kadar da olsa her insanın içinde bir umut vardır. işte o yüzden hâlâ her şeye alışamamışsınızdır.
(bkz: sindirmek)

olumlu olumsuz hayatın verdiklerini kabullenmektir. mecburiyetten alışır insanlar genelde . mecbur kalırsınız alışmaya çünkü yapacak bir şey yoktur. kabullenirsiniz. duyarsızlaşırsınız.

insan tabiatının lazimesidir. boyun eğdiren bir tarafı vardır.

insanoğlunun bilindik bir özelliğidir.

--- alıntı ---

aşağılık insanoğlu her şeye alışır. -dostoyevski

--- alıntı ---

yapabileceğin hiçbir şeyin olmadığını bilmek ve bunu kabullenmektir. bir yandan böyle olmasaydı nasıl yaşardık diye düşünüyorum, bir yandan da bu 'her şey' deki sınırsızlık beni ürkütüyor.

alışmaya da alıştık ve bu en kötüsü.

zamanla oluşan durumdur. kaçınılmaz.

böyle olmak zorundadır, tersi bir hastalıktır.

insanların pozitif ivme gücüdür bu. ailen, yakının, bir dostun ölür alışırsın. işsiz parasız kalırsın alışırsın. yeri gelir ailenden önde tutma gafletinde bulunduğun sevgilin acımadan seni aldatır, sudan çıkmış istavrite dönersin ama evet doğru bildin, ona da alışırsın. yoksa ülkenin adı mazhar osman olmaz mıydı ey sözlük? yani bu da insana bahşedilmiş diğer oto koruma yöntemlerinden biridir. o önemsemediğiniz beyin hücreleri kurtarır kıçınızı her defasında.

bir eşik var. insan o eşiğe gelince yapamam dediği ne varsa yapıveriyor. silinemeyen fotoğraflar mesajlar aheste bir vazgeçiş ve belki kabulleniş.kimseyle paylaşamam denilen ne varsa bir anda paylaşılmaya, bir anda başka bir rüzgara kapılmaya insan meylediyor.böyle böyle geçiyor.

keşke demeyi ögreten hayat neyse demeyide ögretir.

büyürken asla aşılanmayan ve anlatılmayan , ama yaşlandıkça kendiliğinden alışma otoritesinin zımpara mevzusu.

"insan her şeye alışır diyorlar ya, öyle değil aslında. başka çaren olmadığı için katlanıyorsun ama alışmıyorsun."
ahmet ümit

alışmazsak nasıl yaşarız bunca şeyle

bir çeşit mecburiyet.

her şeye alıştım da yalnızlığa alışamadım.sadece yanında birinin olmaması değildir yalnızlık aslında tecrübelerin öznelliği yüzünden tüm bu karmaşa.kimse sizin gözünüzle bakamaz hayata sizin gibi düşünemez sizin gibi sevemez sizi anlayamaz asla.

'' insanoğlunun alışamayacağı koşul yoktur, hele de çevresindeki herkesin aynı koşullarda yaşadığını görüyorsa. ''
(bkz: anna karenina)

ne demiş dostoyevski '' önce biraz ağladılar ama alıştılar şimdi. aşağılık insanoğlu her şeye alışır! ''

hayata karşı yenilgi gibi geliyor bana.