durduk yere ağlatan şeyler

insanları yaşarken kaybetmek.
veya şarkılar.

anlatamamak...

dostlarımla gelecekteki kendimize mektup yazarız diye almıştım bu zarfları. iki yıldan fazla oldu yazmadık. nedendir bilmiyorum ama hep erteledik. dolabımın üstündeki kutulardan birinde buldum uzun zaman sonra. buruk bir hatırlayışın ardından üç tane yeşil zarfa hüngür hüngür ağladım. saatlerce...
ölüm var dedim kendi kendime. çok şükür hâlâ hayattalar ama ya olmasalar. yazacakları iki üç cümle ne kadar değerli farkında mısın dedim. eskiden bu kadar korkmazdım ben ölümden. şimdi ise içimi titretiyor. zarfların içinin boş olması öyle sarstı ki beni. neyin bu kadar tetiklediğini de bilmiyorum. ihtimali böyle hissettiriyorsa ölümün kendisi nasıl hissettirir düşüncesi kemiriyor beynimi.

dün akşam aynada kendime baktım bir anda gözlerim dolmaya başladı,kendimden bile korkar olmuşum bu zamanlarda.

hatıralar...

teyzemin, dedemin konuştuğu bir videoyu whatsapp durumunda paylaşmasının ardından sesini aslında unutmuş olduğumu fark ettim. zihnimde kalmış 7 yıl önceki ses ile video olduğu için bir miktar değişim payı haliyle bile iki ses birbirine uyuşmuyordu.

yanlış anlaşılmak, aklına gelen ve tekrar yaşayamayacağını bildiğin anılar, çok özlemek. durduk yere değildir o vardır bı sebebi..

özlem, babam aklıma gelince, tutamam o vicdansız gözyaşlarını…

tek başına doğum gününü kutlayan adama kafedekilerin pasta alıp birlikte mum üflediği instagram gönderisi.