düşmanı sevme isteği

şu aralar sadece bende mi olduğunu sorguladığım tuhaf istektir. buradaki düşmandan kastım kişinin sevmediği ve kişiyi de sevmeyen insan. yani bildiğimiz düşman, evet. şöyle ki, ne zaman biri bana düşmanca davransa benden hoşlanmadığını dile getirse sanki bütün nefretim uçup gidiyor ve o kişiye sırnaşmak istiyorum.

benden nefret eden o kişiyi cezbetmek, şefkat göstermek ve sevmek istiyorum durduk yere. sanki o kişinin bana duyduğu nefretin sevgiye dönüşmesi en büyük amacım oluyor. başka kimseyi elde etmek için uğraşmadığım kadar uğraşıyorum ve sevgiye boğuyorum onu.

neden durduk yere oluyor bilmiyorum. insanlar bunu çok tuhaf karşılıyor. neden önceki gün ölüm kavgası ettiğin insana böyle sırnaşıyorsun diyorlar... lütfen bana tek olmadığımı söyleyin.

düşmanı sevgimle afallatmak için kuduruyorum resmen.

yer yüzündeki en değişik istek.

kibirdendir. "bak ben oyle iyi yurekli biriyim ki beni sevmedigin, bana dusman oldugun halde seni sevmek istiyorum."

zit kutuplar birbirini ceker

zavallılıktandır.. mücadele edilene karşı kazanma ihtimali ortadan kalktıktan sonra geriye sadece var olma/var olarak kalma isteği kalır..

benim düşmanım yok. herkesi sevecek kadar da büyük bir kalbe sahip değilim. bir kişinin biçok pisliğine rastlamış, kırılmasın incinmesin diye susmuş ve günün sonunda bi de güya haksızmışsınız gibi türlü iftiralar, ithamlarla suçlanmışsanız muhatabınızın şizofrenisini affetmek zorunda değilsiniz. düşmanı sevmek, benim de düştüğüm bir hataydı. sonra bakıyosun bunu güçsüzlük sanıyor ve istismara devam ediyor. o yüzden ne yaptıysa karşılığını verip yolunuza devam edin.

(bkz: stockholm sendromu)

bugün birisinin milli mücadele' dönemi'nde italyanlar hiç işkence yapmamışlar ya demesiyle bazı kişilerde görülen vatana karşı olursa, alçak bir duygudur.