düşünmek için yürüyüşe çıkmak

deniz kenarına ya da ormana gidilerek yapılması gereken eylem.

deniz kenarında dalga sesi, ormanda ise düşünürken yüksek sesle konuşmak ya da bağırmak iyi gelebilir.

kamu spotu; siz siz olun, poyraz esen soğuk bir nisan ayında kordonda yapmayın bunu! hele de açken.

ben mi? benim düşünmek için yürüyüşe çıktığım pek görülmemiştir, ben yürüyüşe çıkmak için düşünüyorum genelde.

üşengeçler için "yürümeye çıkmak için düşünmek" olarak da yorumlanabilir.

sonunda bir bankta bulursun kendini, geçen arabaların ışık hüzmelerini görürsün. o banktan kalktığında olgunlaşırsın ama muhtemel karşına çıkan fani bir zevk o olgunluğu alır senden ve eski haline dönersin.

sonrasında kulaklık ile birlikte daha çok düşünmeye başlamak ve oturup sadece boş boş etrafı izlemek.

(bkz: şarkı dinlemek için yürüyüşe çıkmak)

güzel bir kitap okuduktan sonra farz olan eylem, insanın içi içine sığmıyor çünkü.

sıcaklardan dolayı yapamadığım şey. yoksa her gün müzik dinleyerek yürürdüm. zihnimde türlü düşünceler dolaşırdı.

tam tersine düşünceleri atmak için yürünür.
düşünceler zamanla sıkışır, birikir
atmanın en iyi yolu yürümektir.
yapışan düşünceleri atmanın en güzel yolu da yazmaktır.

çok etkilidir, nietzsche uzun saatler yürüyüş yapardı genelde tek başına ve eve geldiğinde de kafasında oluşan tonla düşünceyi kağıtlara geçirirdi. yürüyüşe çıkmak bir yerden sonra sizi dünyadan soyutlaştırıyor ama yanınızda birinin olmaması gerekir. tek başınıza,sessiz,tercihen doğayla iç içe bir yerde bir süre yürüdükten sonra bir yere gitseniz bile artık oranın düşüncesinden kopuyorsunuz hatta tam anlamıyla dış dünyadan kopup daha etkili düşünebiliyorsunuz; tavsiye ederim.

(bkz: düşünmemek için yürüşe çıkmak)

my brain once said;

ayaklarında derman bırakma.
kramplar girsin.
benden uzak ol.

her ne kadar o düşüncelerin içinde boğulsam da yaptığım zaman beni rahatlatan bir eylem. hele geçen yıl aylarca haftanın minimum beş günü kulağımda kulaklık, gözümde güneş gözlükleri, bazen yağmur altında şemsiyesiz, aklımda kalbime ağır gelen düşüncelerle yola bir çıkardım ki on beş, bazen yirmi kilometre yürüsem de bana mısın demezdim. kimseye anlatamadığım o şeyleri en azından düşünüp yeri gelince sorgulamak için kendime fırsat tanıdım. ha tabi çok düşündüğümden midir bilmiyorum kalbimdeki yük daha da arttı ama olsun, düşünerek yürüyüş yapmak yine de çok güzel.

yürümek endorfin salgılandığından rahatlamayla biten düşünme biçimidir.

yağmur fırsat vermiyor ki nasıl çıkayım dışarı

benim yöntemim bu...

düşünmenin pahasızlığını masraflı yürüyüşlerle bozmak istemem.

bunu psikolojim bozukken yapıyorum hep, o yüzden kötü bir olay olarak kodlandı zihnime.