duyguları yaşamak yerine analiz etmek

sanırım hayatım boyunca önüne geçmem mümkün olmayacak, bu lanet mi yoksa lütuf mu bıkmıyorum.
mesela ben bacağımı kırdığımda bile diğer insanlar gibi paniğe kapılmak, ağlamak gibi durumlar yaşamadım. gayet normal şekilde annemi arayıp durumu bildirdim, gelen ambulans ekibi bile başta burkuldu sanmıştı çünkü benim surat ve konuşmam aşırı rahat ve normaldi. hiç bir şok belirtisidir yoktu. durumu gayet iyi yönettim, ani soğuklukla ayağa kalksaydım şu an muhtemelen bacağım yoktu. bu nedenle bir yandan seviyorum bu özelliğimi ama diğer yandan da insanlar gözüme çok robot geliyor. şimdi diyeceksiniz ki lan asıl robot sensin. kısmen haklısınız ama tam olarak öyle değil aslında.
şöyle ki, duygulara böyle benim gibi bakınca temel algoritmalar temeline oturmuş ama kişilere özgü belli oranda restore edilmiş yazılımdan ibaret.
ister inanın ister inanmayın. insanların belli olaylar karşısında yapacakları davranış kalıpları çok benzer, ve bu sandığımızdan daha sık oluyor gündelik hayatta. özellikle bireyi tanırsınız bireye özgü davranışlarıda öngörebiliyorsunuz. rastgele sandığınız insan davranışları aslında o anki ufak bir farklılıktan kaynaklı öyle oldu, evet irademiz olduğuna inanıyorum ama çoğu zaman otopilotta yaşıyoruz bence.