ekşi sözlük'ün intihar eden yazarı

bundan önceki iki intiharda üzülmüştüm. biri yurtta intihar eden, diğeri ise babası hapiste olan çocuktu. yaşıtım olmasından, zevklerimizin benzer olmasından, benim de yakın zamana kadar inançsız biri olmamdan vs. ötürü bir yakınlık duydum kendisine. 7 yılda sadece 34 entry girmiş, çok aktif yazmazmış. ilk entrysine göre babasını pankreas kanserinden kaybetmiş. allah sevdiklerine sabır versin. umarım umduğu huzuru bulmuştur.

şimdi, ben niye diğer ikisinin aksine bu arkadaşa üzülmedim?

onların hikayelerine baktığım zaman, ortak noktaları ikisine de dışarıdan birer müdahale olmasıydı. intihar eden arkadaşın yazdıklarını okudum, entrylerine baktım, hakkında yazılanları okudum; başkalarının eylemlerinin kurbanı değil bu kişi. içinde bir karanlık yaratmış, onu büyütmüş ve kendisini bu sona götürecek taşları bir bir kendi döşemiş. dinledikleri, izledikleri, okudukları hep buna yönelikmiş. bizim anladığımız mânâda "iyiye" gitmek istememiş, bunun için yollar aramamış, karanlıkta ısrarcı olmuş; bu durumu iyi bilirim. çocukluğumda büyük acılar çektim, bazıları burada anlatmaya utanacağım* türden, bunların bıraktığı yaralar ve bağımlı kıldığı ilaçlar var. aile üyelerini kaybetmek mi? onu da bilirim. ben doğduğum vakit babam neredeyse 60 yaşındaydı, annem de çok genç sayılmazdı. arkadaşlarımın ailelerini görüyor ve farkı biliyordum. ailem ne zaman ölecek? ölümleri nasıl olacak? büyürken binlerce ihtimalin senaryosunu aklımda çevirip durdum. onların yaşlarından anlaşılacağı üzere akrabalarım da çok genç değildi; çok erken yaşlarda sevdiklerim ellerimde öldü, bunlar arasında dehşete düşürenler de vardı.* karanlıktı ve tutunacak bir dalım yoktu. bu dalları kendiniz yaratmalısınız, keza benim de öyle oldu. neyse daha uzatmaya gerek yok. arkadaş konusunda, sanki ikimiz bir siper savaşında aynı düşmana karşı savaşıyormuşuz da o davamızı bırakıp kaçmış gibi bir hissiyat içerisindeyim. tuhaf durumlar.

velhasıl, intihar etmeyin. içinde bulunduğunuz durumun mantıksızlığını, durumu sizinkinin aksi olan canlılardan da ilham almak suretiyle kavrayın. bunun içinden çıkılabileceğinizi, varlığınızı sonlandırmayacak bir noktaya ilerleyebileceğinizi bilin. sizin elinizden tutacak kimse yoksa, kendiniz kalkın. ve karanlığınızı arttıran şeylere yönelmeyin.

öldüģüne oldukça üzüldüğüm bir yazar. intihar üzerine kendi bakış açımdan değerlendirmek istiyorum. intihar bir çözüm değil , kurtuluş değil , bir mutluluğa erme vasıtası da değil. acılardan kaçmaya çalışma yöntemi. bu tarz insanlar içinde büyük bir yük taşır. ben empati kurabiliyorum. hayat ağır bir yük çünkü. kimimiz sorunları maalesef halledemiyor. genelde gözlemlediğim trajik nokta şu: intihar eden insanı tiiye almaya çalışma eğilimi. kimse nam yapmak için intihar etmez. ben elektrik direģine kendini asıp intihar edeni de gördüm , bileğini kesip intihar edeni de gördüm , kafasına poşet geçirip deodorant basıp intihar eden de gördüm. ölüm bu hayatın acı bir gerçeği. bu insanlar fark edilse belki de topluma kazandırılabilirdi ama biz onları fark edemiyoruz. lütfen kendinize zarar vermeyi düşünmeyin ve o insanların arkasından kötü konuşmayın.

dün akşam gördüm gerçekten çok üzüldüm. girdilerine bakınca ölü bir insanın günlüğünü okuyormuşum gibi hissettim.

çok üzüldüm suya kaçan kulak,yüreğimize hüzün kaçırdın..tüm entry'lerini,hatta fav'larını tek tek okudum..üzgünüm kardeşim:(
ama karar verilmiş,hiç değiştirilmemek üzere,okudum ferman gibi veda manifestonu.saatlerdir seninle yolculuk yapıyorum,varlığınla,ruhunu duyumsayarak..kimbilir senin yolculuğun ne boyutta ve nerdesin?.duyuyorsan beni umarım şimdi tüm acılarını susturabilmişsindir?

(bkz: ekonomi)

dark ve depresif bir arkadaşmış gördüğüm kadarıyla, kendi tercihi yapacak bir şey yok.
üzülmek gereksiz, dünya çok iyi bir gezegen değil, ama yaşamaya değer bir gezegen.
acayip easter eggleri olan bir oyun, ya da süpriz sahneleri olan uzun metraj filmi, ne dersen.
server çökmeden, sahne bitmeden yaşamaya devam.