elma kokulu silgi

ekseriyetle üzerinde arı maya resmi bulunurdu. maalesef tadı kokusu gibi değildi.

yeşil ve pembe renklerde olurdu. burnumuzla üst dudağımızın arasına sıkıştırıp o kokuyu kesintisiz almak isterdik. güzel de silerdi ha. sonra kokulu silgiler kanserojenmiş diye yasakladılar. bence o silgi, şu an marketlerde satılan pek çok yiyecekten çok daha sağlıklıydı. koklamak mutlu ediyordu bir kere.

ortasından delip iple boynunuza da asmışsınızdır.

kokusu burnuma geldi..

kırtasiyeye girildiğinde insanın aklını başından alan renkleri ve kokusuyla ilkokulun, anısı en taze olan objelerinden biri. o koku unutulmuyor nedense.

bir gün babam, elinde 3 market poşeti büyüklüğünde torbayla çıkageldi. "size getirdim" diyerek ablamla bana verdi torbaları. bir baktık ki içleri ağzına kadar renkli kalemler, kokulu silgiler, kalemtıraşlar, minyatür defter ve boya kalemleri gibi ıvır zıvırla dolu. ilkokuldayız tabii o zamanlar. bizdeki bayram havasını görmeyin! bir ömür yetti neredeyse o torbadan çıkanlar bize. hâlâ sakladığım 1-2 parça var.

kokulu silgi, kokulu kalem falan deyince hep o güne gidiyorum zihnimde. keşke geri dönme şansım olsaydı şimdi.

her elime aldığımda bunu yersem ölür müyüm diye sormama sebebiyet veren silgi. elmanın kendisi bile bu silgiden daha değerli değildir gözümde. kirlenmemesi için bin bir türlü özeni gösterirdim. silgi lan silgi. tabi kirlenecek.

çalardım.