en çaresiz hissettiğiniz an

görücü usulü biri ile tanışma anımdı. bitmeyen birkaç saat bana aylar sürmüş gibi gelmişti.

pot kırdığım anlar. o kelimeler havada uçuşuyor fakat yakalayamıyorsun ya, o birkaç saniye çaresiz boş bakış...

babamı kaybettiğim an.

dört beş sene önce sevgilimden ayrılmıştım.çoğu gece içip eve dönüyordum. bir gün anahtarımı unuttuğum için kapıyı çalmak zorunda kaldım.annem açtı. sendeleyerek eve girdim.
bana bakışını hala unutmuyorum.
tek söz etmedi.ve dedim ki ulen o kadar zavallısın ki her şeyde söylenecek insanı susturdun.

askerlik.

silkinip kendinize gelmek için en uygun zaman, şafaktan önceki en karanlık andır.

bazen dibi görmek gerek sevgili yazarlar. batıp dibi göreceksiniz ki zeminden kuvvet alıp kendinizi yüzeye itebilin.

bir anne olarak evlatlarımın hasta oldukları zamanlar, en çaresiz hissettiğim zamanlardır çünkü insan, kendi hastalığını, acısını yönetmeyi öğreniyor ama çocuklara "neden bu kadar acıyor, neden ağrı çekiyorum?" diye sorduğunda cevap verebilmek ve ona acıyla baş etmeyi öğretmeye çalışmak ve en uygun kelimeleri seçerek teselli etmeyi başarabilmek çok zor maalesef... bazen ne söylesen, yeterli olmuyor çünkü... bazen sadece yanında olmak ve hiç konuşmadan sarılmak, en iyi teselli yöntemidir belki de...

babamı kaybettiğimde çok çaresizdim, annem hastayken başında beklediğim gecelerde belki daha fazla. gel diyip gidemediğimde çok çaresizdim. ve hala bunun pişmanlığı ve bu hasretle yaşarken daha çaresiz. her an her saniye aklım onunla doluyken ama onunla olamıyorken daha çaresiz.

depremden sonra evimizin yıkılacağını ilk öğrendiğim zaman... biliyorum daha kötüsü olarak deprem anında biz içerdeyken de yıkılabilirdi. ama diğeri de çok acıtmıştı işte. çünkü ben bu evde doğdum, bu evde büyüdüm. anıları terk edemiyor işte insan.

şey demezsiniz değil mi? derdini seveyim falan. bu ifade beni çok kırıyor haberiniz olsun. düşünseniz de söylemeyin. çünkü herkesin bir derdi var ve herkes en büyük dert kendinde sanıyor, bozmayın lütfen.*

bir saat içinde uygun kan bulmak zorunda olduğumuz bir gün yaşadık. en son hatırladığım şey metroda ağlayarak herkese kan grubu sorduğum. sorduklarımdan biri avmlerden kan duyurusu yapmanın işe yarayacağını söyledi. o an düşünememiştim. sonra türkiye'nin bir ucundan diğer ucuna, hastaneye yakın bulduğum tüm avmlerin yönetimini bulup kan duyurusu yapmaları için yalvardım. kan bulundu fakat kurtaramadık.

o günden sonra tanıştığım herkesin kan grubunu öğrenmeye çalıştım bir şekilde. hep filmlerde olan şeyin bir gün başımıza gelebileceğini hiç düşünememiştik.

en caresiz kaldigim andir