en güzel günlerin bittiğini bilmek

bütün umudu yerle bir eden farkındalıktır. öyle bir şey ki içten içe çürütür insanı. güzel günler göreceğiz çocuklar demişti nazım, yanıldı. güzel günler gördük çocuklar, bitti.

bir insanın umutsuzluğu ile gelebileceği en kötü noktadır bence. yarınların ne getireceğini bilemeyiz. her şey kötü olsa bile.

acı ama gerceğin ta kendisi.
fotoğrafları çok seviyorum ama hiç sevmiyorum da. hepsine bakarak bir iç çekiyorum ne guzel günlermiş, ne kadar mutluymuşum diye. geçip giden güzel günlerin kanıtı onlar benim için. belki de bu yüzden kendim içinde olmadığım fotoğraflar çekiyorum. sahile 1000 kere gittim. 1001.ci gidişimde yine çekeceğim.
farkındayım biliyorum. yaşadığım güzel eğlenceli anları, günleri, başka bir yılın, günün en güzel günü olarak hatırlayacağım. her ana, bir anı olarak bakıyorum. acı veriyor bu bana. vedalaştığımız dakikalar, günler.
yavaş yavaş, telaşsız güle güle veda ediyorum ömrüme. sonuçta ölümsüz değilim.
aceleci bir veda tercih etmem açıkçası.
daha önce de söylemiştim zaten takığım zamana...

o günlerin bittiği önce hissedilir... hisedilir... hissedilir...
bu his geldiği yere geri gönderilmeye çalışılır.
üzerine tonlarca kömür madeni curufu, inşaat molozu boca edilir.
ancak bu his, üzerindeki onca şeye rağmen yine de bir yerlerden gönlünüzün yüzeyine sızar.
işte sızı o zaman, gerçek bir acıya dönüşür ve siz anlarsınız.
anladığınızı bilmeye başlamaksa yaranızdaki bıçağı çevirmektir.
"en güzel günlerin bittiğini bilmek" isimli oyuğunuz hayırlı olsun.
oluk oluk ruh kaybederek yaşamaya başlarsınız.
ancak her ne kadar ruhun(uzun) ağırlığı 21 gr. dense de inanmayın.
sınırsızdır.
dibin dibi de olmadığı için, yuvarlandıkça yuvarlanırsınız.

başlık bana lisedeki dil anlatım hocamı hatırlattı nedense. 2017de kriptodan parayı bulunca karıyı boşamıştı. ben sonradan öğreniyorum tabi.