erkek çocukların her şeylerini annelerine anlatma hastalığı

kadınlarda kolay kolay göremediğim bir takıntı bu.

kızların da anneleriyle oturup dedikodu yaptığını biliyoruz da özel hayatlarnı, sevgililerini, okulda hoşlandıkları çocuğu, flörtlerini koştura koştura gidip annelerine anlattığına şahit olmadım.

lakin erkek çocukların birçoğunun küçük yaşlardan başlayan "okulda bir kız var, çok güzel, aşık oldum ona" paylaşımlarının yetişkin yaşlarda tanıştıkları her kızı önce annelerine gösterme hastalığına kadar uzandığını gözlemleyip şaşırıyorum.

hadi annesine götürüp göstermese bile seçimindeki belli başlı etmenlerden birinin "annem bu kızı beğenir mi?" sorusu olduğunu fark ediyorum.

erkek çocuklarının bu annelerine yaranıp annelerinin onayını alma takıntısı neden acep.

erkek çocuklar daha az baskı gördüğü içindir. kız çocuk anlatsa bir dert anlatmasa bir dert. hassas türk aile yapısı.

kızım bir gün bana bir şey anlatmaya çekinecek olsa kahrımdan ölürdüm mesela.

anneler özellikle kızlarına o kadar da koşulsuz bir sevgi vermediği için belki de kızlar annesine bu tarz şeyleri anlatmasının kendisine yarardan çok zararı olacağının farkında olabilir. ve küçük yaşta hoşlandığı kişileri ailesine anlatan çok kız çocuğu var, internette bile tonla böyle video var. zaten tüm çocuklarda anneye yaranma, anne onayı alma isteği vardır annenin yanındasın her saniye çünkü. daha önemli biri yok dünyada o yaşlarda. çizdiğin resmi de koşa koşa gidip annene gösterirsin kırdığın bardağı da mesela. erkeklerde daha fazla değil, zaten çocukluk döneminde bilinçlerde çok bir fark olduğunu sanmıyorum. çocuk işte yani, erkek ya da kız sonuç olarak çocuk. ama bir kız çocuğu olarak kendi tecrübeme göre anneye özel hayat anlatılmaz. mutlu olduğun herhangi bir şey anlatılmaz. ilişki anlatılmaz. ona rağmen mutlu olduğunu hissedip sabote etmeye çalışır çoğu anne.

takıntılı annelerin yetiştirdiği ana kuzusu bebeler, bunlar bir türlü büyüyemez öyle mal kalırlar.
o kadar ki: evlense bile günde iki kere anasını arayıp talimat almadan duramazlar. bu mallarla evlenen kızlara allah yardım etsin.

acaba ben çocukken erkek değil miydim diye düşündüren başlık.
yok öyle bir şey ya, anasının kuzusu tipler için tüm erkekleri genellemişsiniz.*

anneni hayatına ne kadar dahil edersen, her şeyde söz hakkı var sanar.
anne anneliğini, çocuk da büyüdüğünde birey olmayı bilmeli.

(bkz: buyrun benim)

okulda olan biteni baştan sona anlatırken "sonra işte tuvalete gittim." bile derdim. istisnasız her şeyi anlatıyordum, benim diyen jurnalci böyle olamazdı.

geleneksel yapıda olan annelerin birçoğunda özellikle erkek çocuklarına olan ayrı bir düşkünlük oluyor*. hatta geleneksel bir aile sayılmamasına rağmen benim içerisinde bulunduğum ailede de bu şekilde.
abim her zaman anneme her şeyini anlatabilen , ona fikir danışabilen biriyken durum benim açımdan çok daha farklı mesela.
annemin istediği kadar mükemmel biri olamadığım zamanlarda kendisine anlattığım herhangi bir şeyi ciddiye almayacağını biliyorum çünkü. ya da bana baktığında kendi geçmişini gördüğünü ve annemin geçmişinden ne kadar nefret ettiğini de biliyorum. benim yaptığım herhangi bir şeyin ona geçmişi hatırlattığını ve geçmişine olan sinirini benden çıkartacağını da biliyorum.
her ne kadar onun istediği gibi biri olamadığım ve daha birçok sebepten ötürü aramızda tartışma yaşansa da kaderimizin benzediğini ve annemin kaderinden nefret ettiği için beni değiştirme konusunda bu kadar ısrar ettiğini düşünüyorum.

sosyolojik binbir türlü açıklaması vardır kesin. ama türkiye'de yaşayan ailelerde bu tarz durumlara rastlamak oldukça sıradan hale geldi ne yazık ki.

ben anlatamıyorum ama hiç değilse abim anlatabiliyor, buna sevinebilirim. abime baktığında kendi travmalarını ve kendi geçmişinden silmeye çalıştığı noktaları görmüyor olmalı.

aile konusuna çokta önem veremiyorum o yüzden çokta etkilendiğimi söyleyemeyeceğim. annem bu durumdan benden daha çok etkileniyordur bence.

onlar hangi erkek çocukları acaba? bana denk gelmedi. biri ön ergen, diğeri ergen iki oğlum var, ağızlarından kerpetenle laf alıyorum. küçükken de öyle pek konuşkan değillerdi, bilemedim.*

özel hayatımı anneme (aynı şekilde babama, kardeşlerime de) anlatmıyorum ve bu konuda çok katıyım. sorduklarında ise bilmeleri kadarını söylüyorum o da özetleyerek. sormadıkları sürece özel hayatımla ilgili bir tane kelime etmiyorum.