eskiyi özlemek

özleniyor cidden en yakınından bi 4 5 sene öncesini bile özledim müziğe yeni başlamış liseli bi çocuktum ilişkilerim daha sağlıklıydı bolu gibi yerde müziğimle kendimden bahsettirmiştim,sigarayı bile zevk için içiyordum dahası var mı...

biraz takıntı gibi bir şey bana kalırsa. eskiden hep keşke bikaç sene öncesine gitsem gibi şeyler derdim. eskiler cidden güzeldi. ama şöyle de bir gerçek var ki yaşamış olduğumuz bugün bile yarına göre geçmiş zaman olucak. anı yaşamak her zaman en güzelidir kendi sınırlarınız olduğu sürece içinizde kalmasın hiçbir şey imkanınız varsa yaşayın gitsin.(bir de hayatınızdan keşke lafını çıkarmaya çalışın. bu ufak adım bile sizi çok mutlu eder.)

eskiyi özlemenin bir sebebi aslında sadece anıların pozitif kısımlarını hatırlayabilmenizden kaynaklanır. bundan dolayı o seneler sizin için aslında çok kötü geçmiş olsa bile beyin bir şekilde allayıp pullar ve eskiyi özlersiniz.

msn günlerini özlüyorum :(

geri gelmiyor ama çok özleniyor insanlar , zaman çocukluk fazlasıyla özleniyor

çocukluğum çok güzel geçmese de , insanlardaki eski masumiyeti özlüyorum. eskiden saygı vardı, utanma vardı sanat vardı sanatçı vardı. ama şimdi sanat ve sanatcı desen yok ağzı olan şarkı söylüyor. sabah uyanıp çizgi filmleri izlemeyi özledim. telefonum olmadığı için saatlerce radyonun basında bekleyip sevdiğim şarkıyı beklerdim. yeni birşey alınınca onun günlerce heyecanını yaşardım. ama şimdi herşey elimizin altında olduğu için özlediğim bekledigim hiçbirşeyim yok heyecanım da yok :(

eskiyi özlüyor insan, geçmişi, geçmişteki insanları, anıları...
insanların hayatına girdiği o ilk güzel anı özlüyor insan, sonrasında neler yapabileceğini bilemeden hayatına aldığı o anları... eskiyi bu yüzden sevmiyor muyuz zaten? ne yaparsa yapsın aklı hep geçmişte bir yerlerde kalıyor insanın; bir anıya, bir fotoğrafa, çalan bir müziğe takılıyor ayağı. dalıyor uzaklara hiç olmayacak yerlere ve belki de hiç olmadığı yerlere... 'keşke'ler başlıyor 'iyi ki'ler dururken, cümleler yarım kalıyor. iç muhasebesi yapmak isterken yüreği sızlıyor sonra, kalıyor orda kıpırdayamıyor, geçmiş yakasını bırakmıyor, belki de o an en iyi ilaç en iyi teselli gözden düşen birkaç damla yaş... "aslında insanın canını en çok acıtan şey; hayal kırıklıkları değil, yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır." diyor dostoyevski ve ekliyor nazım hikmet "eskimek ne güzel eksilmedikçe." oysa hayatımıza giren insanlar değil miydi bizi eksilten, yaşanması mümkünken yaşayamadığımız mutlulukları bize yaşatan?

bunu yaşayan benim; eskiye hiç geçmeyen, bitmeyen bir özlemim var kendimi bildim bileli...
nostalji düşkünlüğüm de ondan sanırım...

o yıldızlı gökyüzüne doğru koşarken sırtıma atlamışsın. bir süre öyle koşup yere yığılmıştık ikimiz de. kahkahalarla gülmüştük.. gözlerin birer samanyoluna dönüşmüştü. o kadar parlıyordu. o günü hiç unutmuyor, özlüyorum.

tıpkı onlarca yıl sonra bu zamanları özleyecek olma ihtimaliniz gibi, mazi hatırlandıkça güzel. o anları bir kez daha yaşasanız belki aynı hissiyatta olmayacaksınız bile. neyse ki geldiği gibi bir anda gitmeyen bir his. bir şeyin de hevesi çabucak kaçıvermemiş oluyor. eh ne diyelim, buna da şükür.

ne denir nasıl açıklanır bilmem ama benim için şöyle bir olayı var.


arkadaşlarla toplanmışız okuldan kaçıyoruz arka parkta toplanıp tüttürüp saat 12 olunca eve dönüyoruz uyuyorum uyanıyorum bir bakıyorum lise sondayım staja gidiyorum. staj bitiyor eve geliyor uyuyorum bir uyanıyorum bir mağaza da personelim işten çıkıyorum eve geliyorum uyuyorum uyanıyorum üniversiteyi kazanmış edirnedeyim , edirneye geliyorum uyuyorum ve hala uyanmadım uyanınca nerede olacağım merak ediyorum yaşadıklarım hepsi her şey dünden kalma silik rüya belki de hayal gibi sadece...

(bkz: geçmişe özlem duymak)