evlat sevgisi

bir çok sevgi şekli vardır. bir rengi, insanı, şehri , hayvanı ya da bir nesneyi seversiniz. binlerce kez sevebilirsiniz sınırı yoktur sevginin. ama bir sevgi vardır ki bütün her şeyin üstündedir. anlatmak istersiniz ama anlatacak kelime bulamazsınız*
dünya üzerindeki bütün sevgilerden farklı, kalbinizin atış hızını değiştiren, her saniye farklı mutluluklar yaşatan, çok yorgun olsanız bile ufacık bir tebessümle enerji dolmanızı sağlayan, uyandığınızda gördüğünüz bir çift göze aşık olduran, kalbinizi bütün her şeyden arındırıp sadece kendine yer açan, size mutluluğu tattıran, hayatı sevdiren şeye evlat sevgisi denir.

evlat sevgisi, bir ebeveynin çocuğuna olan sevgi, saygı ve bağlılığı ifade eder. bu sevgi, biyolojik bağlar veya evlat edinme yoluyla olsun, ebeveynlerin çocuklarına duydukları bağlılığın temelini oluşturur.

evlat sevgisi, ebeveynlerin çocuklarını desteklemesi, koruması ve yetiştirmesi ile kendini gösterir. bu sevgi, çocukların fiziksel, duygusal, zihinsel ve sosyal gelişimlerini desteklemeyi amaçlar.

ancak evlat sevgisi, sadece çocukların ihtiyaçlarını karşılamakla kalmaz, aynı zamanda çocukların kendilerini ifade etmelerine ve özgürce düşünmelerine de izin verir. bu sayede, çocuklar kendilerini keşfetme fırsatı bulurlar ve kendi benliklerini geliştirirler.

sonuç olarak, evlat sevgisi, çocukların sağlıklı bir şekilde büyümelerini ve kendilerini gerçekleştirmelerini sağlayan önemli bir faktördür. ebeveynlerin, çocuklarına sevgi, saygı ve destek vererek onların hayatlarına pozitif bir etki yapmaları önemlidir.

anlayamaz bunu kimse o kokuyu ciğerine çekmeden; kendime diyorum hep neden babam beni böyle sevmedi her oğluma baktığımda. evlat sevgisi öyle ki kızdığında vicdanın sızlıyor ve uykusunda izlemek insana huzur veriyor. yüreğinde evlat sevgisi olan umarım ebeveyn olur.

zengin değilseniz çocuk yapmayın yoksa hayatınız cehenneme döner benden söylemesi.

tarifi imkânsız olan sevgi çeşidi. hiçbir sevgiye benzemez, ne aşık olduğunuz kişiye hissettiğiniz yoğun duygular, ne de ailenize duyduğunuz sevgi... hepsi, evlat sevgisinin yanında solda sıfır kalır. o ilk kucağına aldığın andaki o hissi, dünyadaki başka hiçbir şey insana veremez. emzirirken anneyle bebek arasında kurulan o bağ, çok kıymetlidir. çocuk, anne karnından itibaren annenin duygularını bilinçaltına kaydeder. eğer ki anne, evladını sevgiyle bekliyorsa, o çocuk, ömür boyu yıkılmaz bir anne sevgisi desteği ile günden güne güçlenir. ama istenmeyen bir çocuksa, bilinçaltına daha anne karnındayken kaydolan o istenmeme duygusunu üzerinden atmakla ömür boyu uğraşır durur. o yüzden de çocuk sevmeyen biri ya da sırf evliliği kurtarma nesnesi olarak çocuk doğurmayı düşünen biri, ebeveyn olmamalıdır ki o çocuğun vebaline girip hayatını mahvetmesin...

“aslında anne babalar değil evlatlar koşulsuz sever” demişti biri.
her derdi için ayrı bi insana başvurabilecek bi yetişkinin çocuğuna bölünmüş koşullu sevgisi mi yoksa küçücük bir çocuğun her derdinde başvurmak istediği bi anne-baba sevgisi mi daha büyük daha gerçektir. bence evladın anne babasına olanı daha büyük.

bu evlat sevgisini hz ibrahim'e ve sultan süleyman'a sorsana delikanlı başlığı. soramadın değil mi? işte evlat sevgisi öyle bir şey. ulan ülkedeki romantik beyaz yakalılar olmasa bu ülke nasıl ayakta kalırdı? yok lan şaka, tabiki evlat sevgisi en iyi reis bilir.