farkındalığı yüksek olan insan

daha az farkındalığa sahip olan insanlara göre daha mutsuzdur.

hayata dair pek çok konuda görmemiz istenilenden daha ötesini görerek ve gördüklerini sorgulayarak aslında gerçeğin tatsız ayrıntılarda gizli olduğunu bilir. gerçekten ne istediğimizin bir öneminin olmadığı ve gereklilik kipinde yaşadığımız şu düzende bize sunulan yapay memnuniyet için sahip olmamızı istedikleri minnet duygusuna sırt çevirir.

“körlükten daha dehşet verici şey görebilen tek insan olmaktır” sözü fazlasıyla doğru ve bir o kadar zorlayıcıdır.

kendini bilmiş tanımış, cesaretle eleştirip bulduğu şeylerle yüzleşmistir. çünkü başka türlüsü olamaz.

terapiye gitmiş insan olabilir zira terapi farkındalığı arttırır.

o kadar farkındadır ki bol bol dalga geçer.

bir işe girişmeden önce bilmem kaç kez kafasında tartar durur. bu sürede normalde aklına gelmeyecek şeyler bile zihnine doluşur ve kendisi bu işten geri çekilirken bulur. insanlarla olan ilişkisi genellikle sınırlı olur. bazen insanlar daha onunla konuşmadan amaçlarını kafasında canlandırabilir. bu canlandırmaların hepsi doğru çıkmayabilir, ama gittikçe daha da gelişir bu konuda ve farkındalık seviyesi de artar. çok fazla düşünmesi ve mutsuz olması da cabasıdır. çünkü düşünen kişi kendine kolay kolay bir şey veremez.

her zaman dünyanın ne kadar zalim, insanların ne kadar zalim olduğundan bahsederiz.
ama çoğu zaman unuturuz bizim de o insanlardan olduğumuzu.
kim diyebilir ki günahsız bir hayat yaşadığını, aldatmadığını, acıtmadığını, ağlatmadığını.
insanlar ne kadar zalim deriz ama zalim olanlar aslında bizleriz.
eğer bunun farkında değilseniz, farkındalığınız çok da yüksek değil demektir.
eğer farkında iseniz, bir silkelenin ve karşılaşmak istediğiniz insan olun.
belki o zaman bu kadar zalim olmaktan çıkar insanlık.

(bkz: makinist ile son istasyon radyo yayını)

farkındalık benim kanaatimce alteregonu besleyen ve kendini diğer insanlardan üstün hissettiren bir şey deģildir. farkındalık tam manasıyla yaşamın insan üzerinde bıraktığı izler neticesinde ve aynı zamanda hayatta edinilen her tecrübenin bir yansıması olarak; insanları daha iyi anlamak, daha kolay empati kurabilmek ve hayatın zorlu, bu meşakkatli yolunu daha kolay anlamlandırabilmektir. farkındalık için en basit tanımıyla "zeki ama mutsuz" tanımı kendi içerisinde çelişir çünkü. farkındalık mutsuz etmez, anlamlamdırır.

farkındalığı yüksek olmak ileriyi görüp herkesten önce harekete geçmek ve sorunlara teslim olmamaktır. çünkü kötümserler, garanticiler ve korkakların tersine o fırsatları görür, etrafını galeyana getirir ve kitleleri arkasından sürükleyebilecek öngörüye sahiptir.
böyle tipler statüko tarafından sevilmezler. ancak şanslarına ( evet şanslıdırlar da çünkü evren harekete geçeni sever) onları destekleyecek aklıselim insanları etraflarına çekerler. bir grup güvenilir insan bir doğruya inanıyorsa bu fikrin büyüme ve kitleleri etkileme şansı çok fazladır.
aranızda böyle olduğuna inanan birileri varsa depresif yalnız ve umutsuz olduğu konusunda bir kez daha düşünsün derim.

mevlana'nın "hamdım piştim yandım" sözünde bahsedilen evrelerden "yandım" evresine ulaşmış insandır..

her zaman tony stark'ın jarvis'i olarak görmüşümdür bu insanları. sanırım bir yerlerinde taş falanda taşıyor olabilirler büyülü müyülü

kendimizi herşeyin farkında sandığımız her an, aslında ne kadar da farkında olmadığınızı anlayıp üzülürsünüz.

kimseyle yarışmaz ve içindeki o sese ,arada sırada yenik düşssede, onunla nasıl savaşacağını bilir ona doğuştan bahşedilenlerle yetinip,geliştirebilmesi muhtemel olan şeylerde tamamen tatmin olmaz biridir.

intihara meyillidir.
mehmet pişkin de kanıtımdır.

canı çok acıyan, ortamda detaylara takılıp 'an' ları kendine eziyet etmekle geçiren, geceleri tüm olanı biteni tekrar tekrar düşünüp farkındalığın resmen dayağını yiyen, yorgun düşen arkadaşlar.

güven hissi düşük insanlardır. etrafında olan biteni süzmeden konuşan insanları gördükçe hayrete uğrarlar. çünkü kendileri bir şeyi paylaşmadan önce bunun kendisine nasıl geri dönebileceğinı hesaplayıp konuştukları için bu sınırsız paylaşımı garipserler. ve maalesef her olayda doğruyu yapma istemiyle davrandıkları için mutsuzluk seviyeleri de yüksektir.

bihter'in "ölüyorum anlasana" repliğini her gün böğüre böğüre söylemek isteyen kişidir.

daha kolay yıpranan, depresyona daha meyilli olabilen insandır.

buyurun benim, ama siz beni hala fark etmediniz.

aynı zamanda mutsuz insan.