film izlerken ağlayan insan

dramlı, acıklı film sahnelerini kapatmayıp, geçmeyip, boşvermeyip büyülenmiş gibi sindire sindire seyrederim. boğaz düğümlenmesi yaşarım, hatta hüngür hüngür ağlarım. bir de durup dururken kendimi üzüp ağlamaktan zevk aldığım için de duygusal filmlere sığındığım gerçeği var tabii

gaddar gibi görünsem de karşıdan bu benim ya. bazen bazı filmler ciddi anlamda etkiliyor beni. misal 7. koğuştaki mucize filmi beni mahvetmişti, elimde peçete vardı anasını satıyım. yani bence duygusuz insandan korkmak gerekiyor duygu sahibi olan insanlardan hakikaten zarar gelmez.

gerçekte güçlü, büyük olaylarda bile ağlamayan ve hep içine atan bireylerin,sahibine kavuşan köpek videosunda ya da bir filmin ağlamaklı sahnesinde sergilediği durumdur.

izlerken ağladığım iki film vardı;
1) babam ve oğlum
2) güneşi gördüm

bunu sadece film dizi olarak sınırlayamam kısa bir haberden veya videodan da etkilenip ağlayabilirim her ne kadar kimin ne dediği önemli olmasa da kimsenin görmesini istemem yalnızken daha çok ağlarım.

film izlerken ağlamak sahnenin duygusunun sana geçip geçmemesi ile ilgili bence. yani duygusal olarak izlenilen sahne senin de duygu dünyana denk düşmeli. mesela ben gladyatör filminde maximus ölürken her zaman kötü olurum. bunun sebebi onuruyla yaşamış onuruyla ölmüş bir askere saygı duyuyor olmam. istese prensesle evlenir kardeşini öldürtür ve kral olurdu. zaten teke tekte karşısına çıkacak kimse yoktu ve tüm ordu arkasındaydı ama maximus gücün köpeği olmadı ve piç commodus a boyun eğmedi. gözü kapalı ölüme gitti ama boyun eğmedi.

bu benim. en son demir adam öldü diye ağladım.

yaşanılan acılarla daha geçirgen oluyor insan.

2008’deydi sanırım. annem, yengem, abim ve ben babam ve oğlum izliyorduk. son sahne geldi annem ve yengem salya sümük, abimle biz “ film yahu bu neyine ağlıyosunuz hehehe” diye gülüşerek dalga geçtik. o zamanlar dünyanın en saçma şeyiydi filmlere dizilere ağlamak.
zaman sonra anlıyor insan, kayıplarla, tanıdık acılarla o rasyonel duvarın yıkıldığını.
hatta bazen daha kolay ağlayabileyim diye “ağlamalık filmler” diye arattığım oluyor. *

ucu bana dokunmayan hiçbir şeye ağlayamayacağımı tescillediğimden beri bana tuhaf gelen durum.

ağlayasım varsa komedi filminde dahi ağlayabilirim ki ağladım.

gülün siz.