geceye çocukluktan kalan bir ukde bırak

voltran oyuncağı. arkadaşımda görmüştüm. günlerce rüyalarımdan çıkmadı. anneme-babama da söyleyememiştim, üzülürler diye.

<a href="imgbb.com/"><img src="; alt="images-3" border="0"></a>

edit: görsel eklendi.*
edit2: görsel kurbağa olmuş. yeni görsel eklendi

yirmi üç nisanda gösteride oynayamamıştım. paramız yoktu. kostüm alamazdık. hâlâ aklımda. pembe saten dizde bir etek, beyaz gömlek, pembe kocaman ponponlarla dans edip oynamıştı kızlar.

babamla parka gidememek...

akülü araba.

uçurtma uçuramamak.

#406063 kırmızı kaşe kaban.

ışıklı ayakkabı.

bando takımında yer alamamak.

uzaktan kumandalı helikopter. zamanında alın dedim o kadar dinletemedim.

hiç süper mario oynamamak.

sakar bir çocukmuşum annem yürürken bile düşüyordun diyor.buna rağmen ısrarla paten istiyordum. gizliden bir kaç defa arkadaşımdan sürmeye çalışıyordum dizler kan,yara bere içinde...ısrarlar yalvarmalar derken koruma iç güdüsüyle alınmadı haliylen.aslında çokta haklılarmış ne diyeyim ama halen iyi sürenleri görünce hep bakarım arkalarından aslında hem başaramamışlık hemde sahip olamamışlık durumuda denilebilinir.
bunun birde ponpon kız olmak istememe rağmen folklere göndermeleri var.küçük ponpon kızlar ne kadar tatlı ne kadar şekerlerdir yok illaha yöresel olacağız onun içinde dediler ki çok üşütüp hasta oluyorsun giyin kaftanları... benimki fazla korumacılık altında yaşanılan çocukluk uhdeleri işte...

jimnastik yapmak. paten kaymak. bir de dev peluş ayı.

küçükken arkadaşlarımla kitapçıya gitmiştik. annelerimiz yanımızda. arkadaşım mısırla ilgili çok güzel kitaplar aldı. kıskandım çocuk aklı. annemin parası yoktu 5 liraya nutuk aldırmıştım. iyi ki almışım. yine de ukte kaldı içimde o kızın aldığı kitaplar.

arkadaşlarımla bisiklet sürememek. çünkü bizim mahallede oturan hiç arkadaşım yoktu.

denize gidememek

cadı olmak.

bir sürü kıyafeti olan bebekler vardı o zamanın parasıyla 70 miydi neydi, şimdi uçmuştur tabi fiyatları; olmadı hiç o bebeklerden ben de. bende olan bebeklere bulduğum her bez parçasıyla kıyafet dikerdim ben de ama daha güzel kıyafet diken insanları görünce bir miktar üzülürdüm.

ıki şey var birincisi kum saati ikincisiyse kelebek kanatları o kadar istiyordum ki babam almak için söz vermişti ama sonra hiç denk gelemedik ve alamadık sonra da büyüdüm

dedemle parka gitmek. birgün dedemle kahveye giderken* bana dedi ki, muhammed seni parka götüreceğim. ben park nedir bilmiyorum. aklıma direkt hayaller geldi, şöyledir, böyledir diye. sonra dedem öldü. allah rahmet eylesin. gidemedik, en çok da kahveye gittik. gerçi daha sonraları parka gittim ama bu parkın dedemin söylediği park olduğunu büyüyünce anladım. hâlâ bazen giderim ama, fazla kötü anılar biriktirdim bu parkta.

ps2 almıştım. ama aldım yani. işlem tamamdı. öyle belirteyim dedim.