gezi parkı protestosuna katılmış efsane nesil

kızlarıma anlatacağım dolu dolu hatıratlar. heyecan, adrenalin, hırs, mukavemet, inanç, gaz ve toz bulutu...
-dringgg dringgg
-buyrun
- tutankamon?
-savcılıktan arıyoruz
-savcılık aramaz ki
-hmmm şaka şaka
-dıııttttttt

çok şükür bir tek polise taş atmakla ovunenleri görmediğim kalmıştı o da oldu.

küçükken tatilya ya gitmiştik sınıfça.

gezi’ye olsa belki.

valla katılmadım ama katılımsı bir durum yaşadım. gezi yeni duruluyor. o zamanlar da hemen hemen her gün gittiğimiz taksim, mekan mekan sürtmeler falan sekteye uğramış durumda. neyse ev arkadaşımın biti kanlandı, taksim de taksim! olum durulmadı diyorum yok. neyse atladık dolmuşa gittik, daha dolmuştan indik başladı gözler yanmaya düşünün. oğlum yapma etme gel dönelim, yok! neyse çıktık istiklale bir gerginlik var ama geziniyoruz caddede birer bira aldık ele gözler yana yana içiyoruz, havaya biber gazı hakim. kafalara, amaçsızlığa gel. neyse galata tarafından meydana doğru yürürken ufak bir protestocu grubu geçtik, bir baktık meydanda 500 mt ilerde toma çalışır vaziyette duruyor. sonra bu grup bağırmaya başladı ve o ufacık gözüken toma seri şekilde büyümeye bir cenevar gibi bizim yöne akmaya başladı! bağırışlar! bir baktım herkes hüseyin bolt oldu, road ronner gibi kaçıyorlar şişhaneye doğru. biz de başladık kaçmaya anlamsızca!(bkz: lol) ama öldüm yani şişhane metrosuna atana kadar kendimizi. bu da böyle çakma direnişçi bir anımdır.(bkz: swh) hata kaçarken çektiğim anlamsız video vardı ama asla arşivci biri olamadım, god dame it!

bir şenlik havasında olan eşsiz zamanlardı. sonraki günler ilk başlarda ki gibi olmadı ama bambaşka bir kenetlenme birliktelik vardı.

ilk gün gümüşsuyu'ndan koşa koşa çıktım meydana. bir gaz yedim... dedim herhalde buraya kadarmış her şey. yerde "aman oy" diye sesler çıkartıp yarı baygın yatıyordum. sonra sislerin ortasından bir trans abla geldi, çekti çıkarttı beni. "ay canım neler yapmışlar sana" diye gözlerime süt sıktı. ben ayılana kadar da bir kaç dakika ilgilendi benimle. sonra da "hadi iyleştin bakalım" dedi ve gitti. o trans ablayı hala kurtarıcı meleğim olarak hatırlıyorum.

polise taş atmadık, atmayız, attırmayız, o kadar .avşak değiliz ve olmayız, yıllarca maç girişlerinde bacaklarına cop yemiş gık dememiş adamlarız, sapına kadar çarşılı beşiktaşlıyız, kültürümüzü aşkımızı semtimizi yaşarız, renklerimizle gurur duyar delikanlılığımızı yaşarız

kitlesel örgütlenme gücünü tadını havasını sonuna kadar hissettirmiş zamanlardı.
hâlâ aklıma geldiğinde
o geniz yakan tadı duyumsuyorum.
bi polis memuruna termos dan kahve götürmüşlüğüm oldu.
karışıklı gülümsemiştik
biliyordum,
anlıyordu bizi ne söylediğimi neyi anlatmaya çalıştığımızı.
unutulası değil..

they always çapuling ya da every day çapuling miydi? ikisinden biri.

ülkeye dair umutları bir anlığına olsun yeşerip yeniden budanmış nesildir. hayatımda belki de ilk ve son kez korkusuz ve bir olma hissi nedir o dönemde yaşamıştım. doğduğum topraklarda hala istikbali önemseyen, aynı hürriyetsizliklerin, aynı hukuksuzlukların hedefi olmakta birleşebilen insanlarla kolkola yürümek pahabiçilmez bir duyguydu. ne yazık ki onu da çaldılar.

bilinçsizce zorunda kaldığım bir olay silsilesidir.
benim derdim çok başkaydı bir de ağaçları kurtarmak uğruna savaş veremezdim ama güya orada bulunarak destek oldum. güya.
orada kalarak yiyip içerek ne kadar destek olunduysa.
yürüyüşlere katıldım. apartmanlarda tencere tavayla baş kaldırılışın sesine inandım.
gerçekten o bakışlardaki özgürlüğe kandım ve değişebilir sandım ben de.. bu doğru.
fakat şehir değiştirdikçe insanları ve aynı olay döngülerini gördükçe loopta kaldığımızı bildim ve geri döndüm.
yetersiziz. neden bilmiyorum ama ne doğru drüüst başlanılıyor ne de başlanılan devam edilebiliyor.
belki de böyle bi milletiz.