hastane koridoru

her insanın mutlaka bir gün tanıştığı, kendine ait ritmi, akışı, kuralları olan bir yaşam alanıdır. her yaştan insanın aynı çaresizlik düzleminde eşitlendiği yerdir.

bugün vefat eden annemin ?yüzüğünü almak için hastaneye gittigimde, koridorlar ve içindeki insanlar sanki bir başka göründü gözüme.sanki hızla ilerleyen bir trendeyim... hastane koridoru daracık ve üstüme gelen bir tünel... ve insanlar sadece bir silüet...bensee... çaresizlik düzleminde eşitlenmiş şaşkın bir çift göz.

bekleyeceğiniz kapının önünde, murphy bu ya, kesinlikle oturacak bir alan bulunmaz.

geceleri ayrı bir havası oluyor. o sessizlik içindeki az sayıdaki nöbetçi hemşirelerin konuşması duyulur bazen. kahve almaya falan gidilir. hasta olarak ise garip bir huzur verir o sessizlik ve sakinlik. koluna serum takılıp ağrılar içinde yatarken böyle garip bir huzura benzeyen bir his kaplar içini. refakatçini falan beklersin bir yere gittiyse, yanındaysa elini falan tutarsın. tabii yalnız iseniz zor gerçekten.

geceleyin bir iki hemşireden başka kimsenin olmadığı eski fayanslar ve spot lambalarla döşeli soğuk mavi boyanmış duvarlar borusudur.
açılmak için biraz yürüyeyim dedim şu duvarları samimiyetsiz koridorda ama bacağıma yediğim 28 dikişten ötürü sadece yarısına gelebildim. refakatçimi uyandırmadan. zaten tüm bir hafta nazımı çekti. şimdi 309 nolu odanın önündeyim tvda adanalı oynuyor. kafamı içeri uzattım. ölmek için azraile yalvaran bri deri bir kemik bir o kadar da halsiz bir amca. refakatçisi yok. cahil cesareti benimki girdim içeri. tv yi kapattım ama nasıl ağırım yavaş yavaş yürüyorum lanet bacağa her adımda bin bıçak saplanıyor gibi. amcanın üstü açıktı. üstünü örtmek için yanına yaklaştım. amcanın boğazında kocaman bir pansuman. o pansumana bağlı upuzun bir boru. nabız 71.

en nefret ettiğim yerlerden biridir. insanın kendi canavarları ile kolaylıkla yüzleşebildiği bir araftır orası. hastane koridorları bana sadece umutsuzluk ve korku ifadesi veriyor çünkü aşırı negatif ayrıca gergin ortamlar buralar. duvarların, zeminlerin tek renk ( beyaz) olması, subliminal olarak insanı sürekli ölüm fikrinin kıyısında gezdiriyor. hissel açıdan güçlü ve hassas bir kadınım. içeride var olan umutsuzluğu, kaygıyı ve insanların mutsuzluğunu sezebiliyorum ve insanın ruhuna yük oluyor bunlar.

katıksız ben her hastaneden geldiğimde duşa girerim. birini ziyarete gitmiş olsam bile girerim. maksat, oranın verdiği ve tam ne olduğu belli olmayan o duygu durumundan kurtulmak. yatağıma asla hastaneden geldiğim modla girmem. önce kendimi arındırır, müzik dinleyerek/ video izleyerek rahatlatırım. üzülerek söylüyorum ama hastanelerin auraları pistir. kara delik gibiler. hissel açıdan biraz güçlüyseniz, çok etkileniyorsunuz.

o etkiyi sıfırlamak lazım.

cümbüş yeri. sosyologlar için en iyi araştırma sahası. kızım alışık olmadığı için sıkıntıdan yaşlı dedelerle konuşmaya başladı. 29'a kadar sayı sayma yeteneklerini sergiliyor. dedemiz emekli öğretmenmiş. biraz çocuğum övüldüğü için de ekstra gururluyum. aynı zamanda bir kadın çocuğumu kardeşim sandı. harika bir koridor.

(bkz: bok gibi ortam) güzelleme yapanın bağrı henüz yanmamıştır.

bana sürekli boğuluyormus hissiyatı veren yer.

hem başkalarını bekledim, hem beni beklediler. beklemekten en rahatsız olduğum yerdir. sık sık bahçeye çıkmak burada durmaktan daha iyi. belirsizliklere karşı anksiyeteniz varsa uzak durun.