hayata olaylara karşı hissizleştiğini fark etmek

son iki yıldır bende artarak devam eden durum. niye ise artık hiçbir şeye çok üzülemediğimi bir olaya karşı çok heyecanlanamadığımı fark ettim robot gibi her gün ne yapmam gerekiyorsa onu yapıyorum. romantik hisler desem bana uğramıyorlar bile eskiden sınav var okul var der kendimi uzak tutardım şimdi biriyle istesem de ilgilenemiyorum içimde bir kırıntı bile duygu yok sanki.

ne güzel başlık açmış arkadaş, tam da yaşadıklarımı anlatıyor.
gün geçtikçe tepkisizleşiyorum. heyecan, üzüntü, sevinç, mutluluk yavaş yavaş kaybettiğim duygular. biri bir şey anlatıyor beynim "lusi burada şaşırmış gibi yapman lazım, hadi koçum!" demezse bön bön yüzüne bakıyorum, tersliği fark etmesin diye sahte bir iki ilgi gösterisi yapıp kestiriyorum. demin mesela "umrumda değil." dediğim için birinin kalbini kırdım. ama gerçekten değil, biriniz de beni anlayın. eminim ki gerçek düşüncelerimin yarısını dışarıya yansıtsaydım, şu an yapayalnızdım. o sorun değil, sorun neden beni böyle kabul etmedikleri.

bir nevi antidepresan etkisi yaratıyor,artık hiçbir şeye tepki veremeyecek duruma geliyor insan.şu an ne hissetmeliyim acaba diye sorgulatır,son birkaç yıldır kurtulamadım bundan.

en kötüsüdür. bir şey hissedemeden aslında hissetmen gerekenleri hissettiren kusmuk dolu ağzıyla horul horul uyurken sen çay demlersin. çökmesini beklerken sigara yakarsın.

hiç bir zaman hiç bir olaya hissizleşemedim. yapan nasıl yapar bilemem tek bildiğim yapamadığımdır. kendimi insanlara duygusuz olarak tanıtırım fakat bunun altında koca bir duygu karmaşasının çift kişilik yatağında yatan kalbimi, kırmasından korktuğum insanlardan sakınmam yatar.