hayatın en güzel zamanlarının vasat geçmesi

an itibarıyla idrakını yaşadığım durumdur. hele ki türkiye gibi bir ülkede doktora yapıyorsanız. hele ki güzel havada dört duvar arasına kapanmaya zorlanmışsanız. aslında doktora veyahut karantina da değil durum. bunların hepsi birer faktör. ki doktora benim seçimimdi. kimse buna beni zorlamadı. türkiye'de doktora yapmak adında bunu ayrıca anlatacağım. ama genel olarak hayat çok vasat değil mi? mevcut düzen ve insan ilişkileri çok vasat değil mi? ben de mi bir problem var acaba? her şeyi kuralına göre yaşadığımız bir hayat. bize neler yapmamız gerektiği dikte edilen bir hayat. ha, "yapmıyorum ya!" derseniz de ötekileştirilmeyi, yalnızlaşmayı ve deli damgasını almayı kabul ediyorsunuz demektir.

çinli bir arkadaşım var. abi virüs oradan çıkmadı mı? bunlar durmadan gezip duruyor. ne maske, ne kısıtlama. hiçbir şey yok. her ay başka yerlere gidiyorlar. ben üç kuruşun hesabını yapmak zorundayım. hoş para olsa da çıkamıyorum.

çıldırmamak için biraz daha film izleyeyim. biraz daha uyuşturayım kendimi. hadi biraz daha kandıralım kendimizi. genciz.

ben de eskişehir'de doktora yapan birisi olarak başlık sahibine katılıyorum. acınız acımızdır.

çok doğru olan tanımdır. 22 yaşındayım. akademik hayatıma verdiğim fazlaca önem yüzünden göz ardı ettiğim sosyal hayat şu sıralar ulaşılmaz hale geldi. neyse ki durumum stabil kalabiliyor, vasattan dibe çökmüş değilim henüz. buna da şükür...

bu aralar bolca hissettiğim durum. iki yıldır evdeyim ödevlerden başka yaptığım bir aktivite yok. pandemi öncesinde ertelediğim ne varsa pişmanlığını yaşıyorum şu anda. pandemi öncesi de vasattı gerçi. problem bende belki de...

23 yaşındayım. bulunduğum koşullar sebebiyle her gün her yaptığım hareketi bin kere düşünüp hareket etmek zorunda kalıyorum. yaşıtlarım yurtdışına çıkarken, kendini akademik anlamda geliştirirken ben ise evdeyim. neden? neden böyle bir sistemin ortasındayız ? hayalim gazeteci ya da köşe yazarı olmaktı. hatta yan dal olarak çizgi film seslendirmek istiyordum. ama bu koşullarda olamadım. hayallerinden vazgeçirilen bireyler olarak en güzel zamanımızda sadece sömürülüyoruz. birey olarak kendimizi tanımlama fırsatını neredeyse hiçbir zaman yakalayamayacağımız şu ortamda sadece üzülüyorum. keşke hiç var olmasaydım.

türkiye bize bir gençlik borçlusun lan...
oğlum şu tanımlar o kadar üzüyor ki...