hayatın öz eleştiri yaparak geçmesi

28 yaşına geldik, değişmeyen gerçeklik... ne epigenetikmiş ama arkadaş, her şeyimiz değişmiş, her şeyimiz etkilenmiş, evet hiç kolay değil gerçekten hayata tutunabilmek. bir yandan kahkaha atıyorum ya diyorum zenofanes sen de çok büyük şeyler istiyorsun yani cidden, nedir bunlar ya hu? iyi bir iş, mutlu bir birliktelik, kahrolasıca seni? sürünmeyi istedin mi hiç? bak istemediğin hâlde ne de güzel sürünüyorsun(!) ironi ve sitemlerle bir yerlere varamayacağım açıksa da öldürmeyen şey güçlendirir diyip geçiyorum. ama bir yandan da çok merak ediyorum ben güçlenince ne yapacağım? illa acımasız, şerefsiz, piç, diktatör bir peze*** mi olalım? duygusuz, ruhsuz bir peze***?

"çıkarcı, şerefsiz, düşüncesiz, makyavelist, agresif bir pragmatist" bu galiba başarının anahtarı.

joker mi olalım sonunda? heisenberg mi olalım? yoksa köşeye çekilip pasif bir şekilde cennetteki bakire hurileri mi düşleyelim?

sonuç olarak vardığım tek bir şey var: yaran varsa şayet bu hayatta(ki var, hepimizin var) kendi kendine pansuman olacaksın. tamam iyilik, doğruluk, güzellik, eyvallah güzel şeyler de yoklukları da çok güzel (!) kim ne derse desin...

insan her zaman doğru ve güzeli bulmak için yaşar. kimse başına kötü şeyler gelsin istemez.
ama gelir, hayatın kuralı bu.
öz eleştiri, hatalardan ders çıkarmaktır ki ileride olacaklara karşı tedbir alınsın.
insan yaptığı yanlışlarla olgunlaşır.