her şeyi bırakıp gitmek

en sevdiğin kitabı, en sevdiğin insanı, en sevdiğin giysini almadan, sende iz bırakmış şeyleri silip atarak çekip gitme eylemi.

bazı insanlar için "her şey" zaten hiçbir şeydir. onlar istese de bırakamaz.

geçen sene haziran'da ben yaptım bunu.
kimseyi sallamadım, hiç kimseden öğüt almadım.
kafayı kırdım, tası tarağı toplayıp istanbul'u terk ettim.
böyke yapabilirseniz çok mutlu olursunuz gençler.
korkmayın, çekinmeyin kimseden.
mantıklı bir planınız varsa kimseyi önüne geçirmeyin.
yoksa ömür boyu " keşke " diye sayıklayarak geçirirsiniz.

ara ara düşündüğüm, sadece barınma ve yemek için haftanın 5 veya 6 günü günün 12 saatini birinin hesap cüzdanı için geçirmek, ki yorgunluğu yolu da katarsanız bu 14 saate çıkar, inanılmaz acı geliyor; insan acaba berduşlar mantıklı olanı mı yapıyor diyor.

sürekli aklımda olan, ondan başka hiçbir şey düşünemediğim eylem. ne olabilir ki en fazla? ege, akdeniz arasında bir yere bir çadır atsam, oltam olsa, iki üç kıyafet, bir bıçak, başka bir şeye ihtiyacım yok gibi. balık tutarım, meyve falan toplar yaşarım bir şekilde. acil durumlar için bankada 15-20 bin lira para olsa yeter.
belki mutlu olurum. o kadar çok yoruldum ve bunaldım ki bu düzenden, anlatmaya kelimeler yetmez. ne sefillik, ne yalnızlık, hiçbir şey umrumda değil. diyojen gibi yaşayabilirim. zaten ne evlilik planı var, ne uçuk hayaller istekler. e ne zaman öleceğimiz de belli değil.
düşündükçe o kadar mantıklı geliyor ki..

yer yer hissettiğim hissiyat ama en fazla sözlüğü bir iki gün bırakıp gidebiliyorum.

ütopya.

uzunca bir ege turuna çıkmak iyi olurdu.