her şeyi arkada bırakıp ülkeyi terk etmek

her 3-5 günde bir haberleri izlerken düşündüğüm şey, tası tarağı toplayıp gitme fikri. ne zaman yaparım gerçekten bilmiyorum ama şu sıralar çok sık düşünüyorum. ki bir çoğumuz düşünüyoruz. ben ülkemi, topraklarımızı seviyorum ama ''bizin bize yaptığına tahammülüm çok azaldı.

bu aralar çoğu kişinin düşündüğü durumdur.ülkemiz çok güzel gurur duyduğum bir tarihim var fakat bugün ülkenin gerek yönetimi gerek insanları hepimizi yormuş durumda .

yaptığımdır. yine olsa yine yaparım.

1.5 sene sonra gerçekleştireceğim eylem.

ara ara gelen istek. bir gün gerçekleştirmenin hayaliyle yanıp tutuşuyorum. salavat zinciri lütfen.

anıtkabir'de yatan atamı çakalların eline bırakıp gitmeye hiç niyetim yok, aksine kalıp onların kara zihniyetine karşı hep mücedele edeceğim. böyle gelmiş böyle giderciliği kabul etmiyorum. bu günlerde geçecek inanıyorum.

atam da sizin gibi düşünseydi - ki önüne serilen imkanlar insanı delirtecek kadar büyüktü- bugün buralar böyle olmazdı.

korona sağ olsun artık kafamıza esip son noktaya geldiğimizde bile hayalini kuramadığımız eylem.

ben 18-19 yaşımda yaptım bunu. ılk olarak okul sebebi ile. sonra farkli sebeplerle, is guc nenediyle falan.
suan acikcasi türkiye'den daha geri bir ulkedeyim, ama kafam daha rahat. en azindan gergin ve surekli negatif olan insanlar yok etrafimda.

ülke sizi öldürmek isteyen değil, kendine benzetmek isteyenlerle dolu ki bu daha da tehlikeli ve trajik bir durum.

arkadaşımın nişanlısı tarafından insanları dımdızlak ortada bırakarak gerçekleştirip sonra gesten geri dönen elemanın yaptığıdır. sonra kızın psikolojisi 1 senedir bozuk öylece duruyor ortalıkta.

yapıyorsanız bu işi kendi kendinize yapın insanları mağdur etmeyin. kızın adı nişan attıya çıktı .

keşke dediğim olay

zaman zaman hayal ettiğim şey

bir miktar param olsa birazcık bile düşünmeyeceğim eylem.

ülke şartlarından dolayı her zaman yapmayı düşündüğüm, fakat yine ülke şartlarından dolayı uzunca bir süre yapamayacağım eylem.

cepheden kaçmaktır, gerçek atatürkçüler bilgiyle, azimle ve damarlarındaki asil kan ile var olmaya devam etmeliler. savaşın sadece anafartalar'da olacağını kim söyledi?

n'oldu herkes atam güzellemesi yapıyordu? bereket ben yörüğüm ve kunduzdağında keliğimin*dumanı tütüyor.

ülkeyi terk edemem ama yaşadığım şehirden kaçasım var.

şuna katılıyorum: yurtdışında kendimi geliştirip tekrar ülkeme döneceğim derseniz o zaman terlik izinli sayılırsınız.

değişebilsen sana her yer cennet. değişemediğin için gittiğin her yer cehennem gene cehennem.

bu aralar popüler olan kişisel paradokslarımdan biri. gerçekleştirmek için biriktirilemeyecek kadar çoook para gerektiren eylem.
düşünüldüğünde bunu yapmak için o kadar çok para gerekmiyor olsaydı, ya da bu o kadar da lira pahalısı bir hayal olmasaydı, o zaman zaten lira bu kadar ucuz olmayacaktı. demek ki ülkede ekonomi de iyi olacaktı.

şimdi ben şu şartlarda gerçekleşme olasılığı çok düşük olan bir hayal uğruna o parayı biriktirmek için hayatı kendime daha da zindan etsem sonra pişman olurum. o yüzden iyisi mi varken -nerdeyse yok denecek kadar olduğundan- bari yetirebildiğim zevklerime harcayayım. gerisi gelirse gelir, gelmezse açlıktan ölürüm. bu da böyle bir macera olur.

bize ne kaldı ki devam ettirelim diyorum, sonra saçmalama böyle sürüp gitmez değişime sende katkıda bulun diye düşünüyorum ama iflah olmaz insan sürüsünün ortasında değil değişim hayatta kalmanın bile zorlaştığını fark edip gidenleri asla suçlamıyorum. elime fırsat geçtiği anda gideceğim. bir telefon için dört ay çalışmak istemiyorum. sonuçta altı üstü bir telefon uzay üssü değil ya? yaşanacak harcanacak ne varsa hepsini bitirdiler gibi sanki.

tam bu hayal kapılmışken, ülkede hayatına dokunabileceğim çocuklar olduğu gerçeği yüzüme vuruyor. ıstismar, ihmal, şiddet vs. mağduru sayısız çocuk bu hayalimden uzaklaştıran tek şey beni.