her şeyin farkında olup susmak

aslında iyi bir şey değil ama hayata küsen , insanlara küsen insanların yaptığı bir eylem. çünkü bazı şeylerin değişmeyeceğini , bazı haksızlıkların bitmeyeceğini anlayınca insan bazen susmayı tercih ediyor.

konuşsam ne fayda?
aylarca anlattım da ne oldu?
kan, gözyaşı, acı, keder...

konuşmaktan daha etkili bir eylem yapması gerektiğini içten içe bilen ama henüz kendinde o eylemi gerçekleştirecek gücü bulamayan kişinin içinde bulunduğu haldir. tam da bir yol ayrımındadır aslında. ya "böyle gelmiş böyle gider" diyerek her şeyi kabullenip yaşadıklarını sineye çekecektir ya da tüm gemileri yakıp kendine yeni bir yol çizecektir.

farkında olup susuluyorsa farkında olmasa daha iyi.
susmak cevap sayılabilir asla bir çözüm asla değil.
ve susanlar yılanın başını sadece büyütenler. küçükken ısırabilirdi, elinizle büyüttükten sonra direkt yutuyor. ve siz o zaman ezmeye çalışırken yem oluyorsunuz. doğru hamle ama yanlış aslında geç kalınmış zaman...

aile içi huzursuzluk çıkar ama huzursuzluk olmasın diye susulur? sus canım (!). susunca insanlığı gelişiyor ve akıllanıyor aynen(!).
ben sorunlar için anında ya da 2'de konuşan biriyim. kar topunu çığ gibi biriktirmek ve altında kalmak akıllıca değil çünkü...

cause there's nothing else to do
(bkz: every you every me)

susmayıp da ne yapayım?
gönlümün bir köşesinde bir peri. ona kimse dokunamaz, kimseye karıştırmam.
o benim için dünyalara bedel.
kimsenin bilmediği, kimsenin duymadığı.
onu kimselere vermem, veremem. o benim can damarım.
ama sorarlarsa susmak en doğrusu galiba. çünkü konuşunca prangalar atılıyor üzerime, zincirler sarıyor etrafımı.
en iyisi susmak, sözleri susturmak.

bana kalırsa çok tehlikeli bir eylem. ne oluyorsa zaten bundan olmuyor mu?

enayilik, milli sporumuz.