her şeyin gittikçe korkunçlaşması

ben... bu konuya çok kafa yordum. internet, sosyal medya etkisiyle insanlar artık sahte. insanlar gerçek değiller artık. hepsi maskeler takıyor, rol yapıyor. herkesin bir kompleksi var ve durmadan bu iğrenç komplekslerini ne ünlüyse ne popülerse onu alarak tatmin etmeye çalışıyor. herkes çok yalancı. artık dinlenilen müzikler, okunan kitaplar, düşünceler, felsefeler ilgi çektiği için değil de sosyal medya malzemesi için gündem oluyor. gitmek istiyorum buralardan. birileri beni insanların olmadığı bir yere götürsün.

düşündükçe kalbimin hızlı hızlı çarpmasına ve başımın ağrımasına sebep olan düşüncedir. kesinlikle var böyle bir şey. robotlaşıyoruz gibi sanki. özgünlük, herkesin bir birey olması kavramlarını kaybediyoruz. 30 yıl önce-hatta durun- 10 yıl önce rastgele birini durdurup şu iki üç senenin bir özetini izletsek, dehşete düşerdi sanırım.

bunu yeni yeni anlamanız da korkunç.

her şeyin hiçbir şeye dönüşümünü izliyoruz diyebilirdim ama artık yaşıyoruz demek daha kâfidir. her geçen zaman dilimi daha da beterini öne sürüyor. biraz kaygısal basamaklar biraz hayat idamesi derken bambaşka evrenin bir boyutundayız.

tek çaresi zihninizi meşgul edip bunları düşünmemek diğer türlü insanın içi kararıyor.

insanların sahteliği maskesi falan umrumda değil , korkunç olan şey susuzluk ve doğanın dengesinin şaşması sorunudur.

kötülerin hayal dünyası gittikçe büyüyor.

ara ara aklıma düşen tokat gibi gerçek. dünyadaki her şey çok hızlı bir şekilde yokuş aşağı gidiyormuş gibi hissediyorum. sonumuz ne olacak belli değil.

kıyamet alametleri. başka bir şey değil.

o kadar korkunç ki, insanlarla yakın olmaya korkuyorum. bir sürü arkadaşım var ama artik korkuyla yaklaşıyorum.

sebebi bir kız arkadaşım vardı 4 yıldır tanıyordum. evli, 3 çocuklu, dini bütün mazbut biri... büyük kızı daha önce kanser atlatmış. ona moral vermek için yapmadığım kalmazdı.

bir de yıllardır ağabey kardeş gibi varlıkta yoklukta birbirimize dert ortağı olduğumuz annesi ve kardeşleri ile de yakın olduğum bekar bir arkadaşım...
bu ikisi benimle aynı ortamda bulundukları bir zamanda benim vasıtamla tanıştılar.
daha sonra sosyal medyadan birbirlerini eklemişler. tanıştıktan sonra 10 gün olmadan da sevgili olmuşlar. tabi benim bunlardan benim haberim yok. sadece o 10 gün içinde ikisiyle çok az konuşmamız dışında bir sorun yok.

çok değil, tanışmalarının 15. günü yakın arkadaşım sırdaşım bildiğim bu iki kişi ciddi sağlık sorunu ile hastanede yattığım bir zamanda, "bir daha benimle konuşmak istemediklerini kırıldıklarını" falan yazdı.
evli olan kadın arkadaşım düşünüyorum şimdi o kadar saçma sapan şeyler yazdı ki anlayamadım. sebepsizce beni o halde kalbimi kırıp, hicbir suçum yokken benimle bağlarını kopardılar. (hastane sürecim bu sebepsiz terk edilişten dolayi daha da uzadi.)

aradan geçen aylar ve sonunda erkek olan arkadaşım bana durumu en baştan ekran fotoğrafları ile anlattığı mail bombardımanına tuttu. bunlar yaşadıkları yasak ilişki yüzünden onları yargılanacağımı düşünüp böyle bir çare bulmuşlar. o can bildiğim kadın arkadaşım demiş ki "yazdıklarımı ona gönder, onunla tüm bağını kopar." ( sözde kıskanmış, kendi gibi her tanıdığı erkeğe hallenen biri sanmış beni. oysa kac yıllık arkadaşım o. biri arkadaşımsa arkadaşımdır, ötesi değildir!)

tüm bunlardan onun haberi yok. erkek olan arkadaşım benden af dileyip "bir hata ettim affet" dedi ...
aslında affetmedim sadece suskun kalıyorum.
bu kadın arkadaşım ile ortak çok arkadaşımız var. ıstesem elimdeki tüm o ekran görüntülerini ifşalarım, o yaşadığı şehirde bile kalamaz ama ben onun gibi aşağılık bir ruha sahip degilim. sadece sirf benden uzaklaştırmak için bana attığı tüm o iğrenç iftiralarının intikamını almak icin rastladığımız bir yerde gözlerinin içine bakarak ne naneler yediğini bildiğimi istesem akraba, arkadaş, hatta eşine bile gönderebileceğimi, sadece masum çocukları o hasta kızının hatırına yapmadığını diyeceğim.
simdi diyorum ki iyi ki değişmişler de, ne aşağılık karakterlere sahip olduklarını öğrendim.
yoksa bilmeden ikisi icin iyi niyetle yardımcı olmaya, değer vermeye devam edecektim.
tanım: durumun kötüye gittiğinin ve ne olduğunun farkındalığı iyidir. zarar görmemek için önlem alabilirsin.

zaman ilerlerken her şey ilerliyor aslında, hem iyi hem kötü olarak. gelişim bile kötü etkiliyor bazen bizi. sosyal medyayı örnek verebilirim. herkes kendini o küçük akıllı denen telefonlara sığdırmaya çalışıyor. tabii bunu yaparken akıllı olan sadece telefon kalıyor. sahteliği özümsemiş, gerçeklikten nefret etmiş birine dönüşüyor. sonra ise kendine "ben neden böyle değilim?" diyerek kendini sevmeyi bırakıyor. tek tip biri olmaya çalışıyor.

internet, teknoloji, zorbalık, inanılmayacak derecede absürt güzellik standartları, korkunç insanlar. bunu düşünmeyi sevmiyorum düşündükçe içim kararıyor çünkü. yine de bu gerçekle yaşamayı bildiğimiz gibi kendimizi de korumalıyız. gittikçe yayılan bu karanlık sisin içinde aydınlık fenerler taşıyanlar olmalıyız biz. (bkz: ama türkiyede değil)

zamlar üzerinden konuşursak şu ara yine bindirim üzerine bindirim var. dünya için konuşursak da bu gözle görülen bir şey artık ne kış eski kış ne yaz eski yaz.