her yerde suç görmeye mahkum bir toplum

fransız bir filozof ve emekli felsefe profesörü olan jean claude michea’ya ait bir tanımlamadır.

bu tanımlamayı okur okumaz doğal olarak aklıma yalnız ve güzel ülkem geldi. gerçi yalnızlığından da güzelliğinden de emin değilim ama bu niteleme hoşuma gidiyor.

her yerde suç görmeye mahkum bir toplum haline gelişimiz yeni bir şey değil aslında. epeydir durum böyle. kanunları bu kadar esnetme meraklısı olan, kurallarla başı hiçbir zaman hoş olmayan, kendi ilkelerine bile bağlı kalmayı başaramayan bir toplum olarak herkesi kendimiz gibi gördüğümüz için herkesin bizim kadar suça meyilli olduğunda bulaşıcı, kaygan ve saldırgan bir şüphecilik içindeyiz.

bizim hoşumuza gitmeyen, ilke olarak reddettiğimiz, bize uygun olmadığını düşündüğümüz, kendimizin bile yeteri kadar bağlı olmadığımız inançlarımıza ters düştüğünde ısrarcı olduğumuz her şeyi suça çevirme eğilimindeyiz yeteneksiz bir simyacı gibi.

sanki öyle bir an gelecek ki ülke suç işlemeden dolaşamayacağımız bir monopoly oyununa dönecek. her durduğumuz yerde bir ceza ödemek zorunda kalacağız. bu tanım bile bazı yazarlar tarafından ya da bu yazıyı okuyan herhangi biri tarafından suç unsuru barındırmakla itham edilebilir.

ve her suç bir cezadır, her ceza bir suç sözünü alıntılayarak bitirdiğim bu tanımdan sonra başıma bir şey gelmesinden korkmamaya çalışacağım.