içimizdeki ejderha

doğdumuzdan beri vardı ve hatta oluşmaya başladığımız andan beri ve hatta ervahıezelden beri vardı, alınyazımızdı. içimizde taşıdık hep, çeşit çeşit badirelerden geçerek her seferinde. kimi zaman geldi peak yaptı kimi zaman sessizce uyuyuşa geçti ama aynı gün içinde, aynı saat içinde bile ilk yarım saat uyuyorken sonraki yarım saat uyanıyordu. yeri geldi dayandık hep ışığın gücüyle; yakıcı ateşe karşı. yeri geldi yaktı kavurdu kül etti bizi; anlık da olsa çok doğduk o küllerimizden. hep var olmaya devam edecek belki, hepimizin kendi ejderhası, mesele sanırım onu tanıyabilmekte, anlayabilmekte, eğitebilmekte, yönlendirebilmekte; ejderhanın tabiati olduğunu bilebilmekte mesele, onun ateş püskürmesinin. oysa ki biz hep zannettik ki "bir şey bizi yok etmeye, mahvetmeye çalışıyor, bu dayanılmaz acılar bizi bitirmeye ve tüketmeye sürüklüyor." onunla mücadele etmemizin sırrı, bir iksir bulabilmenin, bir tılsım bulabilmenin kıymetini ve belki de yanı başımızda olan çözümleri algılayabilmeye çalışmanın ve algılamanın lezzetini ve gelişim/olgunluk ödülünü kazanmanın bize yaşatacağı farklı boyutlara ulaşma hususunu idrak edebilmenin yüksek sevincini yaşama arzusuydu belki de.