içinden kocakarı çıktığı durumlar

birisi ilişkisi ile ilgili sorunlarını anlattığında, "sen de şunu şunu yapmasaydın, o da bunu bunu yapmazdı." dediğim anlardır. içimdeki kocakarı, her zaman boyun eğici olursan, aşırı fedakâr olursan, insanları ikna edebileceğine, her şeyi düzeltilebileceğine, sanki tek suçlu senmişsin gibi her şey seninle ilgiliymiş gibi hep kendini feda ederek bir şeyleri halledebileceğini söylüyor ama yanılıyor çünkü sen ne yaparsan yap karşındakinin vereceği tepki, seninle değil, kendi değer yargılarıyla ilgili. sen dünyanın en fedakâr insanı da olsan, karşındaki bunu anlayacak kapasitede olmayabilir, her şey seninle ilgili olmayabilir, belki de sen bu kadar fedakâr olduğun için o sorumluluklarını yerine getirmiyordur, belki de geri çekilmeyi bilmen gerekiyordur...

insanların yavaşlıklarına tahammül edemediğim zaman.
babannem gibi dalıyorum mevzuya.
ya bi işi de becerin be uşağum diyorum.
çekilin kenara, ben tanım girecem.

değer verdiğim birisi hastalandığı zaman.. bir çok duruma karşı bildiğim kocakarı yöntemleri vardır ve doktora gitmeyi pek sevmeyen biri olarak basit hastalık durumlarında bunları hemen devreye sokarım..

ya bu durumlar bende sevdiğim biri hastalanınca oluyor.

kişinin hasta olacağını aman hissetmeyeyim, hemen bir zencefil-bal, nane-limon, çörekotlu karışım, rezene vb. hazırlayıp başının etini yerim içsin/ yesin diye. sonra biraz iyi olduğunu fark edince de "gördün mü bak nasıl da iyi geldi sana" deyip anaç bir tavırla gülümser, kendimle gurur duyarım*.

düğüne gittiğimde içimden kocakarı çıktığını fark ettim. bu hafta 3 düğüne gidince, içimdeki kocakarının çenesi iyice düştü.
-"ayşe teyze çok kilo almış." *
-"ahmet abinin kızı ne kadar güzelleşmiş." *
-"geldi yine (bkz: motkur). *
-"bak ergen oğlun* bile düğünde oynuyor, hem de roman havasında oynuyor, ilk defa bir düğünde kalkıp oynadı, tam trakyalı süper oynuyor valla aferin ona, oldu bu çocuk oldu." *