1.
şahsımın geliştirdiği sistemdir. şöyle çalışır:
öncelikle el kaldırıp indirmekle görevli kelle sayısı 400'dür. 600 vergi hortumlamaktan başkası değil. 400'ü de hesap kolaylığı açısından seçtim, 200'de olabilir.
ikinci olarak il milletvekilliği gibi bir saçmalık yoktur. vekiller partilerin aldığı oy oranı ile belirlenir. partiler 400 tane milletvekili adayı belirler. 100'ü 400'e bölerek ulaştığımız sayı olan 0,25 puan oy bir partinin 1 milletvekili çıkarmak için ihtiyaç duyduğu oydur. 0,25 oy alan her parti listenin 1. sırasına koyduğu kişiyi vekil yapar. oy arttıkça alt sıralardaki kişiler de milletvekili olur.
üçüncü olarak tek başına iktidar ancak 50 puandan fazla oy alınması ile mümkün olur, o oyu alsa bile 300 gibi astronomik sayıda değil 201-210 sayıda vekil çıkarır ve at koşturamaz mecliste.
dördüncüsü vekil çıkarmanın kolaylaşması, partilerin sesinin kısılmasını engeller. 1 puan oy alan her parti 4 vekil çıkarıp genel başkanı ile 3 yardımcısına dokunulmazlık verebileceği için kendini sağlama alır, 5 puan oy alan her parti ise 20 vekil çıkarıp grup kurabileceği için baraj fiilen 5 puan olmuş olur.
beşincisi referanduma gitmeden anayasa değiştirme çoğunluğu meclisin 3/4'ü yani 300 vekil eder. dolayısıyla hiçbir parti kendi başına anayasayı değiştiremez, diğer partiler ile görüşmek mecburiyetinde kalır. bu da yeni anayasayı daha demokratik kılar. aynı şekilde hükümetler genellikle koalisyon ile kurulacağı için daha demokratik olurlar.
bu sistem eğer 1950'den beri uygulansa türkiye'de sadece demokrat parti 1950-1957 yılları arasında ve adalet partisi 1965-1969 yılları arasında tek başına iktidara gelebilirdi. ne anavatan partisi ne de adalet ve kalkınma partisi hiçbir zaman tek başına iktidar olamaz, en iyi ihtimalle 3-5 vekil ile kaçırıp 190 küsür vekil çıkarırlardı. anap pek mesele değil ancak akp'nin kurduğu kumpaslar malum, verdiği zararlar malum. bunlar hiç kurulmamış ya da verilmemiş olabilirdi, sadece seçimin daha demokratik olmasıyla.
yakından bir örnek verip noktalayayım, bu seçimde olsa aşağıdaki tabloyu görürdük:
adalet ve kalkınma partisi: 142 milletvekili
milliyetçi hareket partisi: 40 milletvekili
yeniden refah partisi: 11 milletvekili
büyük birlik partisi: 4 milletvekili
cumhur ittifakı: 198* milletvekili.
cumhuriyet halk partisi: 101 milletvekili*
iyi parti: 39 milletvekili
millet ittifakı: 140 milletvekili
yeşiller ve sol gelecek partisi: 35 milletvekili
türkiye işçi partisi: 7 milletvekili
emek ve özgürlük ittifakı: 42 milletvekili
zafer partisi: 9 milletvekili
adalet partisi: 1 milletvekili
ata ittifakı: 10 milletvekili
memleket partisi: 4 milletvekili
sosyalist güç birliği*: 1 milletvekili*
artan 5 vekil ise 0,25 oy alamayan partilere oy sırasına göre dağıtılırdı, sonuç olarak:
genç parti: 1 milletvekili*
anavatan partisi: 1 milletvekili
vatan partisi: 1 milletvekili*
millet partisi: 1 milletvekili ve
hak ve özgürlükler partisi: 1 milletvekili
bu şekilde her görüş mecliste temsil olanağı bulabilirdi*.
öncelikle el kaldırıp indirmekle görevli kelle sayısı 400'dür. 600 vergi hortumlamaktan başkası değil. 400'ü de hesap kolaylığı açısından seçtim, 200'de olabilir.
ikinci olarak il milletvekilliği gibi bir saçmalık yoktur. vekiller partilerin aldığı oy oranı ile belirlenir. partiler 400 tane milletvekili adayı belirler. 100'ü 400'e bölerek ulaştığımız sayı olan 0,25 puan oy bir partinin 1 milletvekili çıkarmak için ihtiyaç duyduğu oydur. 0,25 oy alan her parti listenin 1. sırasına koyduğu kişiyi vekil yapar. oy arttıkça alt sıralardaki kişiler de milletvekili olur.
üçüncü olarak tek başına iktidar ancak 50 puandan fazla oy alınması ile mümkün olur, o oyu alsa bile 300 gibi astronomik sayıda değil 201-210 sayıda vekil çıkarır ve at koşturamaz mecliste.
dördüncüsü vekil çıkarmanın kolaylaşması, partilerin sesinin kısılmasını engeller. 1 puan oy alan her parti 4 vekil çıkarıp genel başkanı ile 3 yardımcısına dokunulmazlık verebileceği için kendini sağlama alır, 5 puan oy alan her parti ise 20 vekil çıkarıp grup kurabileceği için baraj fiilen 5 puan olmuş olur.
beşincisi referanduma gitmeden anayasa değiştirme çoğunluğu meclisin 3/4'ü yani 300 vekil eder. dolayısıyla hiçbir parti kendi başına anayasayı değiştiremez, diğer partiler ile görüşmek mecburiyetinde kalır. bu da yeni anayasayı daha demokratik kılar. aynı şekilde hükümetler genellikle koalisyon ile kurulacağı için daha demokratik olurlar.
bu sistem eğer 1950'den beri uygulansa türkiye'de sadece demokrat parti 1950-1957 yılları arasında ve adalet partisi 1965-1969 yılları arasında tek başına iktidara gelebilirdi. ne anavatan partisi ne de adalet ve kalkınma partisi hiçbir zaman tek başına iktidar olamaz, en iyi ihtimalle 3-5 vekil ile kaçırıp 190 küsür vekil çıkarırlardı. anap pek mesele değil ancak akp'nin kurduğu kumpaslar malum, verdiği zararlar malum. bunlar hiç kurulmamış ya da verilmemiş olabilirdi, sadece seçimin daha demokratik olmasıyla.
yakından bir örnek verip noktalayayım, bu seçimde olsa aşağıdaki tabloyu görürdük:
adalet ve kalkınma partisi: 142 milletvekili
milliyetçi hareket partisi: 40 milletvekili
yeniden refah partisi: 11 milletvekili
büyük birlik partisi: 4 milletvekili
cumhur ittifakı: 198* milletvekili.
cumhuriyet halk partisi: 101 milletvekili*
iyi parti: 39 milletvekili
millet ittifakı: 140 milletvekili
yeşiller ve sol gelecek partisi: 35 milletvekili
türkiye işçi partisi: 7 milletvekili
emek ve özgürlük ittifakı: 42 milletvekili
zafer partisi: 9 milletvekili
adalet partisi: 1 milletvekili
ata ittifakı: 10 milletvekili
memleket partisi: 4 milletvekili
sosyalist güç birliği*: 1 milletvekili*
artan 5 vekil ise 0,25 oy alamayan partilere oy sırasına göre dağıtılırdı, sonuç olarak:
genç parti: 1 milletvekili*
anavatan partisi: 1 milletvekili
vatan partisi: 1 milletvekili*
millet partisi: 1 milletvekili ve
hak ve özgürlükler partisi: 1 milletvekili
bu şekilde her görüş mecliste temsil olanağı bulabilirdi*.
devamını gör...
2.
göte şaplak sistemi. *
devamını gör...