ilaçlama kamyonunun peşinden koşup yürümüş nesil

sivrisinekler için ilaç püskürten aracın arkasından yürüyerek eşlik ederdi kimi çocuklar seksenli yıllarda.

z kuşağının böyle olmasının sebebi nesil olabilir. ben de az yapmadım bu eylemi, çocuk yapacağım zaman tekrar düşüneceğim.

eve girmeden bir gölün kenarına inelim, birkaç bira içelim, rakıya vakit var dedik, bir kamyonet göründe uzaktan, başı dumanlı, yanımızdan geçti gitti.

yaşımızdan utanmasak, koşacaktık ardından.

ne güzel bir kokudur o, çocukluk resmen, maziye götürdü, yıllar olduydu o kokuyu almayalı, eskiden ne geçerdi be sokaklardan...



eskisi kadar sinek de kalmadı şimdi. bu ilaç insanı da zehirler aslında, biz içimize içimize çekerdik.

sonra niye berduş olduk? kardeşim bizi bitirdiniz be...

yaz gecelerinin temel etkinliklerinden biriydi. ilaçlama kamyoneti*nin önce sesi gelirdi. sesi takip eder sokağın başında beklerdik. yavaş gittiği için peşine takılır o ilaç dumanının içinde, kamyoneti sokağın sonuna kadar yürüye koşa takip ederdik. kimi zaman mazot kokardı. ailelerin uyarıları da gürültünün içinde kaybolup giderdi. ya biz fazla sağlıklıydık, ya da ilaç etkisizdi ki hiç bir şey olmazdı.
çocukluğumda bu etkinliğe eşdeğer diğer oyun da sokağımıza gelen faytonun arka dingiline oturmaktı. bizim oturduğumuzu arabanın ağıtlaşmasından anlayan faytoncu defalarca inip bizi kovalardı. taksi gibiydi fayton ve sanırım daha ucuzdu. iskenderun'da babaannem pazardan eve faytonla dönerdi. tabii ben de yanında. etrafı iyice inceleyerek tıkır tıkır gitmeye bayılırdım.