ilkokul travmaları

1. sınıfta şarkı söylemeyi severdim. her hoca sıkıldığında bana şarkı söyle derdi. sonra birgün yine şarkı söyletti ve sonra bana şarkı söylerken neden tavana bakıyorsun dedi. ondan sonra hiç şarkı söyleme isteği gelmedi özellikle okulda.

ilkokulun ilk günü ayakkabılarımı bağlarken tokat yedim. neymiş yüzüne bakmıyormuşum. tipini sevdiğim varsa beyond life'ta seninle bi görüşmemiz var.

öğretmenlikten bir haber olan hocamızın yerine getirdiği şiddet..

kendisi öğrencilerini sıralar ve kocaman cetveliyle ellerimize vururdu.matematik sorusunu yapamadığım için kafamı tahtaya vurduğu, kulağımı çektiği günleri unutmam.

herkes öğretmen diplomasına sahip olabilir ama herkes öğretmen olamaz.kendisini olmayan insaniyetine rağmen affediyorum.yapılan kötülüğe iyilikle cevap verilmesi bence daha güzel.

insan istediği kadar iyi olsun, karşısındaki insana şiddet uyguluyorsa, oturup psikolojisi üzerine düşünmeli hele ki kendinden daha savunmasız bir varlığa ya da varlıklara..

böyle insanların yetkilerinin ellerinden alınması lazım ama kim bilir kaç nesil böyle büyüdü.

ay öğretmenimle sınıf annesini bir şeyler yaşarken görmüştüm aklımdan nasıl gider?

ılkokulda özel kreşten geldigim icin kultur karmasasi yasayip dışlanmıştım, elbet bir iki arkadasim vardi ama adamakilli iletisim kuramiyordum arkadaslarimla, hala devam eder bu iletisimsizlik sadece artik rol kesebiliyorum, hatta oyle bir rol kesiyorum ki artik herkesle arkadas olabiliyorum ama aslinda kendim olamiyorum ayrica ne zaman ortamda dislandigimi hissetsem 7 yasindaki o bebeye donusuyorum, bocaliyorum once ama allahtan yillar beni yalnizliga ve dışlanmaya karsi cok iyi egitti artik onlar beni dışladıgında bende onlari dışlıyorum.