insan en çok kendini özler

kendi gülüşünü özler mi insan başlığından esinlenerek açtığım başlık . aslında insan en çok kendini özler . doksanlarda çocuk olan biri olarak hep doksanları özlüyoruz .halbuki doksanları değil çoçuklugumuzu özlüyoruz .gün geçtikçe insan kendine bile yabancılaşıyor. bir zamanlar bize mutluluk veren şeylerden artık mutlu olamıyoruz.

ben çok eskiden mutluymuşum bana ne oldu. bana çok eski beni verin.

yer yer doğru bulduğum bir önerme. kendini daha hiç tanıyamasa dahi özlüyor insan. olmak, tanımak isteyeceği öz benliğini, bir nevi kafasında kendine biçtiği fakat bir türlü elde edemediği değeri çok özlüyor. hasret çekiyor. çok tuhaf.

çocukluğu özlemek de buna dahil edilebilir mi? aslında geçmişe saplantılı biri değilim. sadece geleceğin bir bok olmadığını öngörüyorum.

son donemlerde denk geldigim en yerinde tespit. bu ozlemek denilen romantizm icerikli zirvalik insanin bencilce hissiyatindan baska bir sey degil. kimse kimseyi esasinda ozlemez zira. an ozlenir, anin icinde hissedilen ya da hissettirilen ozlenir ama hissettiren ozlenmez. hissettiren veyahut ozlenen an icinde yalnizca piyondur; hani ihtiyac duyuldugunda arada bir animsanan, egoyu oksayan o duyguyu ozleyene pompalamis basitce verici, o kadar…

(bkz: tamam)

insan kendini değil hayat enerjisini, çocukluğundaki mutluluğu özler bence. hem kim özlemez ki tek derdi sabah kalkıp çizgi film izlemek olduğu zamanları.