insan ve köşeleri

insanın köşeleri vardır. bu bazen sınıfta en arka sağ ya da sol köşedir; bazen de tuttuğu takımdır. ancak mutlaka bir köşesi vardır.

kimi, köşesini ölümüne savunur; kimi sadece geçip o köşede oturur, huzur bulur ya da bulmaya çalışır. köşelerimiz, bizi biz yapan en önemli detaylardır. ancak körü körüne savunurken, karşı tarafın köşelerine saygı göstermek bizlik değildir. zaten en büyük hata da burada başlıyor: her insanın bir köşesi olduğunu bilmemize rağmen, tanıdığımız ve sevdiğimiz birinin köşesini beğenmeyince ondan soğuyoruz.

halbuki köşelere karşılıklı saygı duyulsa ve gerekiyorsa ona göre bir sınır koyulsa, daha doğru olmaz mı?

biz köşelerimizi törpülemezsek ve karşımızdaki insanın köşelerine saldırırsak sürekli, bu köşelerin daha da keskinleşmesini sağlamaktan başka bir şey yapmamış oluruz. tamam, köşemizde dururken köşemizi seven ve sayan çok olabilir o an. ancak bir köşeyi çok kişi tutuyor diye, o köşe doğru olmaz. aksine, diğer köşeleri yücelten bir ağırlık merkezi olur.

insan değişmez, köşeleri değişir. köşelerimizi sevelim ama köşelerimize tapmayalım derim ben. bir dönüp bakalım: köşem, eskiden bildiğim köşe mi diye. sonuçta bazı köşeler o kadar çok savunuluyor ki, o köşeleri köşke çevirip köşklerde kalanlar oluyor. ama iş köşeleri savunmaya gelince, sadece sözde varlar.

köşelerimizi acıcık törpülersek bize de başkasına da fayda sağlar diye düşünüyorum. yoksa köşeler hem bir baskasına batabilir, zarar verebilir hem de en kolay kırılacak şeylerdir.