insanın biz kelimesini özlediğinin farkına varması

ben iken zordur, biz olunca daha çok anlaşılır, fark edilir.

yaşlanıldığının en somut işaretlerindendir.

kavga alanları, biz'i ekonomik sınıflarımızdan, cinsiyetlerimizden azade tutar, yanındaki hiç tanımadığınla bile bizsindir sokaklarda, o bizlik duygusu güçlendirir, cesaret verir, gülümsetir, özgürleştirir....en gerçek biz sokaklarda.... çıkın sokağa! çünkü hayat da biz de aşk da kavga da coşku da sokakta.

kişi, kendi benliğini keşfedip gerçekleştirmeden var olan her "biz" biraz da kuru kalabalıktan ibarettir.

hayatın zorluklarına karşı birlikte karşı koymaya duyulan özlem. diğer yarın olduğuna inandığın insan sayesinde kendindeki yetersizlikleri yok sayabilme gücü falan filan

biz ne abi biz kendimize hiçbi zaman biz dememişiz bu saatten sonra da demeyiz kimse bizim heideggeryenliğimizi sorgulamasın das man'ı gömdük geldik dasein'le beraberiz..

biz, biz derken, bir topluluktan, kolektiflikten bahsederiz, bunu herkes anlamaz.

ve kendini anlatırken insan, biz diye bahsetmesi bazı mallar için bencilkik, kabalıktır da, o aslında bir nezakettir. *

bir bok bilmeyene bir şey anlatamazsın.

insan toplulukla yaşayan bir varlık olduğu için her zaman ben ben diye düşünemez. herkesin toplumda sosyal bir görevi vardır veya olmalıdır bu nedenle herkesin görevinin önemine dikkat edilmeli bunun farkına varılmalıdır. en basitinden şu olmasa diyebileceğim bir meslek bir insan yok bence sosyal hayat içinde hepimiz görevliyiz hepimiz önemliyiz.

biz özlemedik.

(bkz: günün çelişkisi)