insanın insanlardan kaçması

herkesten uzaklaşma, kendi içine dönme isteğidir.
insanlar bazen öyle bir raddeye gelir ki gözü ne aile ne arkadaş ne de sevgiliyi görmez.
tek istediği herkesten uzakta kocaman dünyada küçüçük kaygisiz bir hayattir.
oysa insan gerektiğinde kucak,gerektiğinde omuz,bazen bir ayna ve daima tutunacak bir dal olmalıydı insana
ama insan ne acı ki dert oldu insanlığa..

insan, insana ilham olmalı. dert değil...

çevresindeki insanların tutumu ile oluşur, oğuz atay bu durumu şöyle özetler;

''yalnızlığına iyi bak, sahip çık. kaç kişinin emeği var onda kim bilir.''

herkesin kendi derdine düştüğü "ben ne olacağım!" tedirginliği yaşadığı günde olacak olandır:

kulakları sağır eden o gürültü koparan / kıyametin koptuğu gün geldiğinde, o gün kişi, kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve oğullarından / çocuklarından kaçacaktır. o gün, onlardan her bir kişinin kendisine yetecek kadar işi ve derdi vardır. o gün birtakım yüzler parlaktır, güleç ve sevinçlidir. ve o gün birtakım yüzler de var ki, tozlanmış, onları karanlıklar bürümüştür. işte bunlar, kâfir ve fâcir / yoldan çıkmış kimselerdir." (abese, 80/34-42).

kaçar bazen her şeyden kaçar kendi yazdığından kaçarsın kendi çizdiğinden bazen hayallerinden bile kaçarsın.

insan insandan kaçmıyor insan karşıdaki insanın kendini üzecek sözlerinden ve davranışlarından kaçıyor. bir nevi erken ikaz butonu..