okula başlanılan ilk günden akılda kalanlar

sabah toplanmışız, hepimizde siyah siyah önlükler. adamın biri* konuşma yapıyor. "siz sabahçısınız, öğleden sonra gelenler de öğlenci"
kendimi bildim bileli askerlere hayran olan ben, elbette bunu yanlış anlıyorum. benim duyduğum "siz savaşçısınız, öğleden sonra gelenler de öğrenci"
içten içe "babam iyi ki sabah getirmiş beni" diye seviniyorum. yoksa öğrenci olacağım, iğğğğ...
sabahları trt açılırken, akşamları kapanırken anıtkabir'de yürüyen askerleri taklit ediyorum. artık savaşmaya hazırım. sınıfa gidiyoruz, ben ayaklarımı rap rap yere vuruyorum ve uygun adımda yürüyorum ama etrafımdakiler olayın vahametinin farkıda bile değil. kimisinin sümüğü aka aka ağladığını görüyorum, kimisi oyun peşinde. "alooo savaştayız ooluum"
ilk derste malum tanışma faslı...
tenefüse çıkıyoruz, ortada benden başka asker yok. sınıfta da yok. ikinci ders, üçüncü ders derken nihayet vatan aşkıyla patlıyorum.
sir came a lot: örtmenim ne zaman savaşcaz?
öğretmen: ne diyon olum sen?
s: ne zaman savaşcaz örtmenim? benim tüfeğim nerde?
ö: olum ne savaşı? öğrencisiniz siz.
s: olur mu örtmenim? biz sabah geldik. biz savaşçıyız, öğleden sonra gelenler öğrenci.
ö: gel lan buraya kerata (gözünden yaşlar aka aka gülüyor) adın ne bakayım senin?
adamın bu kadar ciddi bir meselede neden güldüğünü anlamıyorum tabi. sonra açıklama yapıyor. "sir sen savaşçı değilsin, sabahçısın."
askerlik umutlarım bir 20 sene sonraya kalıyor.

bir çok kişinin ailesi ile gelmesi ve içlerinden birinin ailesi gidince kolunu koparmışlar gibi bağırarak ağlaması. ben de tek başıma sallana sallana gelmiştim okula.

hayatımın ilk büyük hatasını yaptığım gün

sapsarı bir çocuk olduğum için beni yabancı zannetmişlerdi hiç unutmam. sonra nasıl at hırsızına döndüm inanın bilmiyorum.

ağlayan zırlayan bir sürü bebe ile aynı sınıfa düşmüştüm. önlüğüm onlarınki gibi parlak kumaştan değildi. bazıları plastik yaka takıyordu ve bembeyaz ütülü gibi duruyordu yakaları. benimse uçları ilk günden kıvrılmıştı.
bilemiyorum. o sıralarda üniforması düzgün olanların en akıllı olduğunu sanmıştım. yanılmışım.

ya virgülün nerede kullanılacağını hiçbir zaman anlamazsam diye ağlamıştım. meğer branşımı o an seçmişim.

ağlama duvarına dönmüş bir sınıf. zaten hafif uykulu ve endişeli gitmişsin bir bakıyorsun çığlıklar kıyametler.nereye düştük hissi sonra da. almaya gelseler bari diye düşünüyordum ilk gün özelinde.

sinifa 1 cocuk geldi. yaninda 2 litre buz gibi fanta. plastik bardaklarla birlikte, yaninda uzun abisi de vardi. bu bizim siniftan degildi. buyuku o. cocuk olan bizdendi.

herkese plastik bardakta fanta dagitmislardi, biz de icmistik.

ben iki hafta geç gitmiştim, herkes tanışmış, kaynaşmış...bir taraftan zırıl zırıl ağlayanlar, annelerinin eteğine yapışmış bırakmak istemeyenler,deli gibi koşturanlar, şarkı söyleyip şak şak tutanlar... ilk gün ben nereye düştüm demiştim.