intihar eden bir insanı anlamak

arkadaşlar akıl sağlığınız için anlamamanız gerekiyor. her b*kla da empati yapmayın. lütfen…*

"intihar" yalnızca bir fiziki eylemdir...

anlatamayacağın şeylerin ağırlığıyla gözlerinin dolduğu, başını öne eğip ellerinle oynadığın 'o' derdi hiçbir yere koyamıyorsun. intihar etmedin/edemedin ama; içinde öldürdüğün çok şey var di'mi çocuk? o boğazının düğümlenmesini çok iyi bilirim ben, iliklerine kadar çaresiz hissedişi de...

ama şunu asla unutma güzel dostum; bu hayata 'senden' daha önemli bir şey yok. kendini sevmeye başladığın zaman, her şeyin yavaş yavaş düzeldiğini göreceksin. sana söz veriyorum! bunu hissetmeye başladığın zaman, bu zamana kadar içinde herkesten sakladığın o çocuk tarafına bir özür borçlu olacaksın; gizlice kuytu köşelerde hıçkıra hıçkıra ağladığın o 'sen'e...

o zaman da kendini affetmen gerektiğini asla unutmamalısın...

kendi sürecimde intihar etme fikri kendimi çok çaresiz hissettiğim bir zaman şiddetlendi. benim cesaretim yoktu.

intihar haberi alırsam, görürsem, duyarsam ah derim nasıl bir çaresizlik içerisine düştü kim bilir?

bu durum elbette kimsenin başına gelmesin inşallah.
yine de eğer denk gelseydim


değiştirme iradesi mümkün olan bir durum için, yineleme ihtimali hiç olan hayatına son vermek muazzam bir cesaret göstergesidir.

sen çok cesursun, hayatını sonladıracak kadar; düşün! istesen bu cesaretle neler başarır neleri değiştirebileceğini.

birkaç gündür bunu düşüyorum. yok intihar falan edeceğim yok tabii ki ama o kadar huzursuz hissediyorum ve o kadar derinden kalbim acıyor ki, sanki sadece ölürsem rahat edecekmişim gibi geliyor. büyük bir boşukta duvarlara çarpa çarpa savruluyormuşum gibi geliyor. yönümü bulamıyorum bir türlü, bir yere varamıyorum.*
birkaç gündür de bunu düşünüyorum, insanlar bu noktaya boşuna gelmiyor demek ki.

bunu iddia etmek hadsizlilten başka bir şey değildir!!!
bildiğimiz, bileceğimiz yalnızca bize bırakılan kırıntılardan ibarettir. biz ancak bıraktıkları bu kırıntılar üzerinden konuşur, düşünür, yorum yaparız. dışarıdan bakınca sebepler cümlelere sığar. ama hissettikleri, yaşadıkları?
onlar hiçbir kelimeye, cümleye sığmaz.
çünkü hiçbirimiz o karanlığı görmedik.
o sağır eden sessizliği duymadık.
o dipsiz uçuruma bakmadık.
o derin çaresizliği hissetmedik.

işte bu yüzden,
intihar eden bir insanı anladığını iddia etmek, ancak haddini bilmeyenlerin cesaret edebileceği bir budalalıktır.
çünkü bilmek başka şeydir; anlamak bambaşka.

bireyin daha öznel sorunları olabilir ama intihar yönteminden dolayı onu anlayabilirsiniz ya da iş işten geçmiştir.

birinci yöntem, açık kapı bırakan, işin yalnızca şansa bırakıldığı kısımdır. ölüme kesin gidilmez, bir bakıma “ben tükendim, kurtarın” denilir. ölüm ihtimaline binaen not bırakılır. son zamanlarında ya da psikolojik buhranlarında intiharı düşünür ve belirtme ihtiyacı duyabilir.

ikinci yöntem son raddeye ulaşmış, artık çıkışı bulunmayan insan tercihidir. intihar eder ve göçer dünyadan. zaten ölümü artık kesin ve net olduğundan, onu son zamanlarında anlayamazsınız ve bu hissi vermez. not bırakmaz ya da diğer insanlardan bir beklenti içine girmez.

lakin intihar yapılmaması gereken, yanlış bir eylemdir. yaşam her şeye rağmen bir şekilde rayını buluyor nasıl olsa.