intihar etmek isteyip cesaret edememek

içinde bulunduğum durum. etmemek için bir sebebim de yok aslında ama bir türlü cesaret edemiyorum.

savaşmak varken pes etmek nedir kardeşim? herkesin hayatı dört dörtlük değil neticede. milletin türlü sıkıntısı var fakat her şeye rağmen ayakta durmaya çalışıyorlar. tabi günümüz türkiye’sinde intihar etmemek için sebep yok ama bence pes etmemek de bir erdemdir.

bazen hayatı akışına bırakmak gerekiyor. her şeyi de kafaya takmamak lazım diye düşünüyorum. içinde bulunduğun durumdan acilen çık derim.

ölsem ne olur ya diye düşünüyorsunuz sadece gerçek ölümü düşünenler cesur olur sonucunu hesaba katmaz düşünür ve gerçekleştirir

sen balkona çık biz aşağı iteriz sıkma canını

bence böyle bir şey yok. yapacak olan bir saniye düşünmüyor arkadaşlar çoğu kez intihar vakası gördüm gerek ailemde çevremde gerekse iş anlamında yapacak olan yapıyor. yapamayan insan hala beklenti içinde umudu olan insandır umarım kimse bu yola girmez umudunu kaybetmez.

çok düşündüm ama atlarsam canım yanarmıç. benim canım tatlı. böyle sürünerek yaşamak, tatlı tatlı acı çekmek daha güzel.

binanın damından atlayıp kırıklarla kurtulan biri vardı mahallede. keyifçi bir adamdı. bütün keyifçiler gibi harmanken tatsız tuzsuz bir adamdı. aksi ve çekilmezdi. ama iki nefes alsın kahkahalarla dinlerdiniz kendisini. bir gün sormuşlar ortamda yahu ne hissettin damdan düşerken diye. üçlüden uzun bir nefes almış ve "havadayken pişman oldum" demiş.

sansar selim'in numarasını yazıyorum arkadaşlar.
lütfen ciddi olanlar arasın.
önce 900 900 sonra 300 500

başlığı açan yazar arkadaşım, içinde bulunduğun duruma gerçekten üzüldüm. hayatta iyi ve kötü yaşanan her şey bizim için. kötü şeyler yaşamamız ilerde iyi şeyler de yaşamayacağımız anlamına gelmez. bir kitaba, filme bile başladığımızda sonunu merak edip bitirmiyor muyuz? o zaman hayatımızdan niye bu kadar kolay vazgeçelim? bitirip görsek ya neler yaşayacağımızı.

insanın en büyük hatası en büyük derdin kendinde olduğunu sanması. dünyada en büyük acıyı biz yaşıyormuşuz gibi hissettiğimizde hayat çekilemez bir hâl alır. ama biraz durup düşünürsek, etrafımızda ne acılar olduğunu fark ederiz. hani bir laf vardır ya; ", hayatım alt-üst oldu diye üzülme, nereden biliyorsun altının üstünden daha güzel olmadığını?" aynen öyle işte. düşünmek insanı psikolojik bir uçuruma sürükler, o yüzden kötü düşünceleri takıntı haline getirmemek için görmezden gelmek gerekiyor.
yaşadığımız her an umut var..

ben artık boşa zaman öldürmek değil, kendimi öldürmek istiyorum.

intihar etmeyin düşğnmeyin bile siz faha kendi canınıza kıymet vermezken başkasından nasıl alaka bekleyebilir insan. sizi kendinize kusturecek kadar sorun olan çevrenizi degıstırın,bunun ananız babanız kardesınız dostunuz olması farketmez. insan kendınde sorun aramaktan önce çevresındekılerın ruhsal saglıgına bir bakmalı.

canım acar ya ben cesaret edemem. en fazla kaldırımdan yola atlarım o da şakacıktan yani.

intihar edenlerin çoğunda gördüğüm bir durum var. genelde intihar edeceklerin üzerindw bulunduğu sukunet. intihardan kurtulanların çoğu da teşebbüs anında pişman olduklarını dile getirmişlerdir. aşağıda paylaşacağım video beni çok etkilemişti. intihar nedeni yoktu, sadece mutsuzdu. ama sonradan kişiyi merak edip baktığımda sürekli mutlu görünen, pozitif biri imajını çiziyordu. cesaret edemiyorsan bence hala kendinle ilgili umudun var demektir.

ya da yaşamalıyım çünkü hikayemi merak ediyorum diyen insandır.

intihar etmek çözüm sanıyordum bi aralar 3 kere intihar ettim en son intiharımı 15 tane antideprsan içerek yapmıştım hastaneye kaldırıldım 6 gün yoğun bakımda yattım ilk başta tekli yoğun bakımda daha sonra ise hastaların da olduğu yoğun bakımda oraya çocuklarını getiren anneler vardı daha bebekti bi tanesi nefes almıyordu filan onu hayata döndürmek için çabalayan bir anne işte orada anladım ki ben cidden malmışım ben neden çünkü düşündüm ayağım elim tutuyor herşeyi yapabilecek gibiyken herhangi bir olumsuzluk olduğunda intihar ediyorum... kısaca arkadaşlar intihar etmek başlı başlıca kusura bakmayın ama mallıktır.

18 yaşımdayken bu durumdaydım. tam olarak aynı durumda olan bir en yakın arkadaşım vardı. ben cesaret edemedim, o sonunda etti. hangimiz iyi ettik bilemedim, sürünmeye devam ediyorum işte.

istemek bile bir cesaret işi bence. siz bu kadar cesur ve aynı zamanda hassas kalpli birisiniz ama siz ölürken dünyada milyonlarca mal yaşamaya devam edecek. bu size haksızlık olmaz mı? öyle çok oksijen israfı insan var ki. kıymetinizi bilin ve yaşayın.

sadece mutlu bir hayat yaşamak isteyen insandır. intihar sebepleri ortadan kalktığında bunu aklına bile getirmeyecektir.

berbat bir his. korkaklık böyle bir şey işte he bakmayın böyle yazdığıma ben de korkağım. en büyük hayalimdir gece yatıp asla uyanmamak.

tüm yazılanları okudum da çoğu insan başlığı dalgaya almış. en azından böyle bir konuda ciddi olunabilirdi diye düşünüyorum. neyse.

intihar düşüncesi zor bir düşünce. kendim de savaşıyorum bununla. birkaç sene önce gerçekten kıyısından dönmüş ve bir hafta kadar önce de kararını verip eyleme geçip sonrasında dini inancından ötürü kendine o an müdahale ederek yaşamaya devam etmek zorunda kalan biri olarak yazıyorum bu yazıyı. hâlâ bu his ve düşüncelerin içinde debelenen biri olarak yazdıklarım size ne kadar umut verebilir bilmiyorum ama hayatın yakasını bırakmayın. size hayatı sevin, spor yapın, kendinize uğraş bulun, düşünmekten kaçının gibi klasik ve içi boş cümleler kurmayacağım. evet bunlar işe yarayabilir de, inkar etmiyorum. ama hayat elbette zaman zaman ağzımıza edecek. kimi zaman yerin dibine gireceğiz. gerçekten her şey bitsin isteyeceğiz. gelecek gözümüze anlamsız gelecek. belki de değersiz ve yalnız hissedeceğiz, kurtuluşu ölümde arayacağız. hiçbir şeye bağımızın kalmadığını hissedip ordan oraya savrulacağız belki de. evet bunların hepsi olabilir, belki de oldu. ama aksi şeyler de olacak. belki hayatınızdaki olaylar dengesini bulacak, belki iyi şeyler gelecek başınıza. belki yarın öbür gün yolda yürürken bir hayvanın hayatını kurtaracaksınız ve onu sahipleneceksiniz. belki aşık olacaksınız. belki müthiş bir dost edineceksiniz. belki hayatınızın fırsatını yakalayacaksınız. belki de gidip günbatımında bir banka oturup denizi izleyeceksiniz ve orada dank edecek size bir şeyler. demek istediğim yalnızca kendinize zaman ve şans vermeniz. evet bunları demem çok saçma, bizzat bu durumun içinde olarak ben inanmıyorum şu an kendi dediklerime ama biliyorum ki bunlar olabilecek şeyler. herkesin hayatla ve kendisiyle olan mücadelesi farklı, ben kendi dediklerime inanmıyorsam başkası neden inansın diye düşünüp çenemi kapayabilirim ama biliyorum ki bunlara ihtiyacı olan insanlar var. ufak bir farkındalık yaşamalısınız yalnızca. bir film izliyormuş gibi yaşayın hayatınızı. birazcık kendinizden uzaklaşın, geri planda kalın ve bırakın hayat nasıl akıyorsa öyle aksın. sonunu merak edin, olayları bekleyin. kendinize yüklenmeyin. hayatı boşverin biraz, kasmayın. zamanla her şey rayına oturacak lütfen bana inanın. ben de bir gün kendime inanmak istiyorum. birlikte inanalım.
konuşmaya ihtiyacınız varsa bana ulaşabilirsiniz. bunu buraya kadar okuyan var mı bilmiyorum ama varsa eğer çok değerli olduğunu lütfen unutma.

yıllardır içinde bulunduğum durum. fakat likya yolunu yürürken şöyle bir düşünce yandı, yaşamın gerçekten çok farklı alternatifleri var. şehir hayatı çok zordu köye taşındım. değer veriyordum değer görmüyordum, o ve ona benzer insanlardan uzaklaştım. inanılmaz derecede alternatif var ve sadece tercih edip hareket etmek yeterli. böyle olunca bir zaman belirledim yaş kemale erince yaparım dedim. fakat ölümün bir alternatifi yok birader. tamamen bilinmezlik. ki ütopik söylemlerin dinlerinde bu konuda önemi yok. yaşamın alternatifinden faydalanmaya başladım ve nitekim keyif almaya başladım. değer başkasına verince kıymete binmiyor, kendine verince kıymetleniyor. ulan nereye kadar diceksin, duracağın yeri de zamanla öğreneceksin. ama oldu ki yine de ben intihar edicem diyorsanız sizden ricam bi akşam buluşalım bir çay bira veya her ne b*ksa takılıp muhabbet edelim.